Kazimierz Świtała

Kazimierz Świtała (ur. 21 kwietnia 1923 w Rakoniewicach, zm. 6 marca 2011 w Warszawie) – polski prawnik, polityk okresu PRL, minister spraw wewnętrznych PRL w latach 1968–1971, członek KC PZPR w okresie 1968–1971, szef Kancelarii Sejmu PRL 1972–1986.

Podczas II wojny światowej był od 1944 żołnierzem II Armii WP. W 1951 ukończył studia prawnicze w Wyższej Szkole Prawniczej im. Teodora Duracza w Warszawie, a następnie na Uniwersytecie Poznańskim.

Od 1951 był sędzią Sądu Powiatowego i Sądu Wojewódzkiego w Poznaniu, a w latach 1955–1958 prezesem Sądu Wojewódzkiego w Katowicach. Od 1958 był wiceprezesem Sądu Wojewódzkiego dla miasta stołecznego Warszawy, a następnie prezesem Sądu Wojewódzkiego dla województwa warszawskiego. W latach 1960–1961 dyrektor Departamentu Nadzoru Sądowego w Ministerstwie Sprawiedliwości, w 1961 prezes Sądu Wojewódzkiego dla miasta stołecznego Warszawy, a w latach 1961–1965 zastępca Prokuratora Generalnego PRL. W latach 1965–1967 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości. Od 1967 był wiceministrem spraw wewnętrznych (jednym z zastępców gen. Mieczysława Moczara), a od 15 lipca 1968 do 13 lutego 1971 był ministrem tegoż resortu w rządach Józefa Cyrankiewicza i Piotra Jaroszewicza. Jako minister spraw wewnętrznych PRL nie odgrywał decydującej roli w kierowaniu resortem (a w szczególności pionem bezpieczeństwa), gdyż nie wywodził się z aparatu bezpieczeństwa.

W grudniu 1970 uczestniczył w naradzie w gabinecie I sekretarza KC PZPR Władysława Gomułki, podczas której podjęto decyzję o użyciu broni wobec protestujących na Wybrzeżu. Po wydarzeniach grudniowych 1970 został usunięty ze stanowiska ministra spraw wewnętrznych i przeniesiony na stanowisko szefa Kancelarii Sejmu, które sprawował w latach 1972–1986.

Od 1948 należał do PZPR, w latach 1968–1971 był członkiem KC PZPR.

Członek ZBoWiD, w latach 1979–1990 członek Prezydium Zarządu Głównego ZBoWiD. Od 1985 przewodniczący Komisji Weryfikacyjnej ZG ZBoWiD. Od 1951 był także członkiem Związku Prawników Polskich (od 1968 wiceprezes). W okresie PRL wieloletni prezes Towarzystwa Polska – Turcja.

W 1995 oskarżony o sprawstwo kierownicze masakry robotniczej na Wybrzeżu w 1970. Ze względu na zły stan zdrowia został wyłączony z postępowania sądowego w tej sprawie.

Odznaczenia (wybrane)

• Order Sztandaru Pracy I klasy
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• radziecki Order Czerwonego Sztandaru (1968)
• radziecki Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (1985)