Wojna o niepodległość Grecji: miażdżące zwycięstwo greckich powstańców nad wojskami tureckimi w bitwie pod Gravią

Tło bitwy

Turecka ekspedycja karna, w sile 8000 żołnierzy i dodatkowo z bateriami artylerii, dowodzona przez Omera Vrioni, wyruszyła z Lamii, z zamiarem odstraszającej pacyfikacji chrześcijan i likwidacji powstania, aż po Peloponez. 23 kwietnia, zaraz za Lamią i w terenie niemal równinnym, drogę zastąpiło im ok. 1500 źle uzbrojonych greckich ochotników, broniących mostu przez rzekę Alamanę (obecny Sperchios). Po kilkugodzinnej walce, obrońców rozbito. Ich ranny dowódca, młody kleryk Atanasios Diakos, wzięty niewoli, odrzucając propozycję tureckiego stopnia oficerskiego, zginął ze szczególnym męstwem. W efekcie, w oczach Grecji, zwycięstwo taktyczne atakujących przysłonięte zostało propagandowo męstwem obrońców. Toteż zajęta pacyfikacjami ekspedycja karna, dopiero 8 maja dotarła do odległego o ok. 35 km miasteczka Gravia, gdzie powstańcy znów zastąpli jej drogę.

Bitwa

Teren sprzyjał obrońcom. Zaledwie 120 greckimi ochotnikami i piechurami dowodził Odysseas Androutsos. Turcy zaatakowali ze wsparciem artyleryjskim. Kryjący się za skałami i kamiennymi szałasami pasterskimi Grecy, razili atakujących dopiero z bardzo bliska, niemal bez strat własnych. Mimo rozkazów Omera Vrioni, atakujący nie byli w stanie szybko przegrupowywać się. Umożliwiło to obrońcom wycofanie się, przed nadejściem tureckich posiłków. Według różnych informacji, atakujący stracili 330-400 zabitych, obrońcy tylko kilku.

Po bitwie

Bitwa ochroniła powstanie, w początkowej fazie jego istnienia. Androutsosowi powierzono odtąd dowodzenie powstańczymi siłami całej środkowej Grecji. Vrionis zrezygnował z samodzielnego marszu na Peloponez, ścierając się z powstańcami lokalnie.