Pomnik i kwatera poległych w sierpniu 1920 r.

13 i 14 sierpnia 1920 r. odbyła się jedna z batalii bitwy o Warszawę w czasie wojny polsko-bolszewickiej. Toczyła się ona na przedpolach Warszawy we wsi Ossów. Wielogodzinne walki były pierwszym zwycięskim bojem polskich oddziałów, które zaczęły przełamywać sowiecką ofensywę i zmieniać losy wojny. W bitwie pod Ossowem poległo i zostało rannych około 600 polskich żołnierzy. Poległych pochowano w kwaterze wojennej na cmentarzu w Ossowie. Ranni trafili m.in. do szpitala utworzonego w Ząbkach.

Szpital polowy w Ząbkach utworzono w budynku dawnej elektrowni należącym do właściciela wsi hrabiego Adama Feliksa Ronikiera. Rannymi opiekowały się siostry szarytki z Drewnicy. Spośród hospitalizowanych tutaj żołnierzy zmarło 40. Ich ciała złożono w zbiorowej mogile na cmentarzu utworzonym w 1919 r. na gruncie należącym do Ronikierów i księżnej Radziwiłłowej. Na grobach ustawiono pomnik poświęcony w 1924r. W 1944 r. żołnierze radzieccy zniszczyli monument z orłem na szczycie. Dopiero po upadku systemu komunistycznego zrekonstruowano pomnik w formie zbliżonej do pierwowzoru. Po odbudowie dokonanej na początku XXI w., w 2012 r., przywrócono pierwotny napis na cokole.