II wojna światowa: podpisano francusko-niemiecki traktat rozejmowy w Compiègne

W składzie delegacji francuskiej znajdowali się: ambasador Leon Noël, wiceadmirał eskadry Maurice Le Luc, generał lotnictwa Jean Bergeret i generał korpusu armijnego Georges Parisot.

Na żądanie Adolfa Hitlera układ został podpisany w tym samym miejscu i w tym samym wagonie salonowym (wagon Compiègne), w którym 11 listopada 1918 Cesarstwo Niemieckie podpisało zawieszenie broni kończące I wojnę światową. Wspomniany wagon został później przewieziony do Crawinkel jako zdobycz wojenna i tam w 1945 został zniszczony przez SS. Rama wagonu prawdopodobnie przetrwała pożar i wagon został odbudowany pod koniec lat czterdziestych jako wagon roboczy. Został ponownie przebudowany w 1970 i używany jako wagon zakładowy w Weichenwerk Gotha. Był nazywany kanapą ze względu na jego miękkie zawieszenie. Jedynym wskazaniem pochodzenia były odlane litery na maźnicach wagonu. Po wypadku został złomowany w 1986.

Układ wszedł w życie w dniu 25 czerwca 1940, po zawarciu porozumienia między rządem francuskim a rządem włoskim w sprawie przerwania działań wojennych (Włoska inwazja na Francję 1940).

W wyniku podpisanego układu:

• Północna część Francji, wraz z całym francuskim wybrzeżem Atlantyku, znalazła się pod okupacją niemiecką (obszar na północ i zachód od linii Genewa – Dole – Tours – Mont-de-Marsan), aż do granicy z Hiszpanią.
• III Rzesza pozostawiła lokalne władze francuskie w „Strefie okupowanej” (fr. Zone occupée), z wyjątkiem Alzacji i Lotaryngii (bezpośrednio przyłączonych do Niemiec), jednakże ustalono, że Wehrmacht ma „prawa okupanta”, co oznacza, że lokalne władze powinny współpracować z Niemcami we „właściwy sposób”.
• Pozostała część Francji (Państwo Francuskie) nie była okupowana;
  • mogła posiadać Armię Rozejmową (fr. Armée d'armistice), liczącą do 100 tys. ludzi (8 dywizji i 4 pułki kawalerii) we Francji metropolitalnej, bez czołgów, broni przeciwpancernej i przeciwlotniczej oraz artylerii powyżej kalibru 75 mm, i ponad 200 tys. w koloniach (Francuska Afryka Północna, Syria i Liban, Indochiny Francuskie), wyposażonych w czołgi, artylerię dużego kalibru oraz broń przeciwpancerną i przeciwlotniczą.
• Francja wydała Niemcom cały sprzęt wojenny armii lądowej i zobowiązała się do utrzymywania okupacyjnej armii niemieckiej.
• Dodatkowo strona niemiecka zobowiązała rząd francuski do zabezpieczenia i rozbrojenia floty, zapewniając jednocześnie, że nie zostanie ona wcielona do Kriegsmarine. Francja pozostawała zatem w posiadaniu trzeciej co do siły floty wojennej świata, posiadającej bazę częściowo w Tulonie, częściowo w portach Afryki francuskiej (Al-Marsa al-Kabir koło Oranu, Dakar). Warunek rozbrojenia okrętów nie został wykonany i nie był egzekwowany wobec podjętej już na początku lipca 1940 próby brytyjskiej przejęcia siłą francuskiej marynarki wojennej, lub jej internowania (Operacja Catapult).

Rząd francuski przeniósł się do Vichy. W niewoli znalazło się około 2 mln żołnierzy, którzy mieli stanowić siłę roboczą Niemiec do czasu zawarcia ostatecznego układu pokojowego. Niemcy zdobyli ekwipunek mogący wyposażyć 55 dywizji. Alzacja i Lotaryngia zostały faktycznie anektowane przez III Rzeszę i poddane niemieckiej administracji cywilnej.