Rūdolfs Blaumanis

Rūdolfs Blaumanis (ur. 1 stycznia 1863 r., zm. 4 września 1908 r.) - łotewski pisarz, dramaturg i dziennikarz, zaliczany do klasyków literatury łotewskiej.

W latach 1875-1881 Blaumanis uczył się w niemieckiej szkole kupieckiej. Pracował jako dziennikarz w niemieckich i łotewskich czasopismach, wydawanych w Rydze i Petersburgu: Zeitung für Stadt und Land, Mājas Viesis, Dienas Lapa, Latvija. Zadebiutował w 1882 r. utworem w języku niemieckim. W latach 1902-1903 redagował dodatek satyryczny wydawanego w Petersburgu łotewskiego czasopisma Pēterburgas Avīzes. Wiosną 1907 r. zachorował na gruźlicę. Zmarł w 1908 r. w sanatorium w Punkaharju (dziś na terytorium Finlandii).

Blaumanis jest autorem nowel i opowiadań, w których posługując się metodą realistyczną stworzył galerię wyrazistych, dobrze opracowanych psychologicznie postaci niższych warstw społeczeństwa łotewskiego przełomu XIX i XX w. Pisał również dramaty teatralne oraz poezje.

Jego dzieła były tłumaczone na wiele języków, m.in. na angielski, niemiecki, estoński, litewski, fiński, ukraiński, rosyjski, węgierski i polski.

Bibliografia

• Raudupiete (1889)
• Pie skala uguns (1893)
• Salna pavasarī (1898)
• Purva bridējs (1898)
• Andriksons (1899)
• Nāves ēnā (1900)

• Trīnes grēki (1891)
• Ļaunais gars (1891)
• Pazudušais dēls (1893)
• Potivara nams (1897)
• No saldenās pudeles (1901)
• Skroderdienas Silmačos (1902)
• Indrāni (1904)
• Ugunī (1905)
• Sestdienas vakars (1908)
• Zagļi (1908)

• Ceļa malā (1900)