Zofia Gomułkowa

Zofia Gomułkowa, właściwie Liwa Szoken, później Zofia Szoken (ur. 12 maja 1902, zm. 27 listopada 1986 w Warszawie) – polska działaczka komunistyczna, żona Władysława Gomułki.

Urodzona w rodzinie żydowskiej. Po przerwaniu z powodów społecznych nauki w gimnazjum pracowała jako robotnica w fabryce zapałek "Płomyk" na warszawskiej Pelcowiźnie. Należała do Związków Zawodowych Robotników Przemysłu Chemicznego oraz nielegalnej Komunistycznej Partii Robotniczej Polski (od 1920). W latach 20. więziona przez dwa lata za działalność antypaństwową. Pełniła obowiązki członka egzekutywy i sekretarza okręgów Warszawa i Łódź.

Od 1928 była w związku z Władysławem Gomułką i dopiero w 1950 wzięli ślub cywilny (jako ateiści nie chcieli zawierać małżeństwa kościelnego według carskiego prawa obowiązującego w byłym zaborze rosyjskim). Po dwóch latach urodził się ich jedyny syn Ryszard (Strzelecki). W połowie lat 30. ponownie aresztowana, zwolniona na mocy amnestii z października 1936. W czasie II wojny światowej przebywała wraz z mężem we Lwowie (1939–1942), o od wiosny 1942 w Warszawie (u Mariana i Jadwigi Jabłońskich), gdzie podjęła pracę w fabryce oraz działała w podziemnej PPR jako łączniczka. Od 1944 pracowała w KC PPR. W 1945 została wybrana delegatką powiatu grudziądzkiego na I Zjazd PPR. W latach 40. pracowała jako sekretarka męża w Ministerstwie Ziem Odzyskanych. Podczas pobytu w Krynicy w sierpniu 1951 aresztowana wraz z mężem przez grupę płk. Józefa Światły. Więzienie opuściła w 1954. Po 1956 pełniła funkcje publiczne, m.in. członka komisji kontroli partyjnej przy Komitecie Dzielnicowym PZPR Warszawa–Śródmieście.

Zmarła w Warszawie. Została pochowana 3 grudnia 1986 r. na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach. Na pogrzebie pożegnalną mowę nad jej grobem wygłosił Ignacy Loga-Sowiński. Kierownictwo PZPR reprezentowała członkini Biura Politycznego KC PZPR Zofia Stępień.