Wrocław, Cmentarz św. Wawrzyńca

Cmentarz katedralny św. Wawrzyńca został założony w roku 1866, w momencie gdy wyczerpane zostały miejsca pochówków na dawnym cmentarzu parafii katedralnej przy ulicy Miłej. Nekropolia początkowo miała kształt prostokątny i składała się z czterech kwater przedzielonych główną aleją biegnącą w kierunkach wschód-zachód oraz prostopadłą do niej aleją boczną. W latach 70. XIX w. cmentarz został ogrodzony, wybudowano także, od strony ulicy Bujwida, zachowaną do dzisiaj ceglaną bramę wejściową z napisem St. Laurentius. Nie zachowały się natomiast wybudowane w tym samym czasie budynki gospodarcze i pochodzący z roku 1912 dom mieszkalny nadzorcy. Pod koniec XIX w. cmentarz dwukrotnie powiększano, najpierw w kierunku południowym – do ulicy Sopockiej, później w kierunku północnym. W efekcie poszerzania cmentarz uzyskał zachowany do dziś kształt. Podzielony jest na dziewięć kwater o charakterze nierównych i nieregularnych czworoboków. Po roku 1945 większość niemieckich nagrobków została zlikwidowana, na tych samych miejscach dokonywano pochówków powojennych mieszkańców Wrocławia. W roku 1962 cmentarz został zamknięty. Odbywają się tu jedynie pochówki zmarłych w grobach wcześniej wykupionych. W latach 70., w bezpośrednim sąsiedztwie cmentarza, wzniesiono nowoczesny kościół pw. św. Wawrzyńca autorstwa Z. Prętczyńskiego. Cmentarz do dziś należy do parafii Archikatedry Świętego Jana, choć jest znacznie od niej oddalony. Jest miejscem pochówku wrocławskich biskupów pomocniczych.

Na cmentarzu św. Wawrzyńca spoczywa wielu zasłużonych dla Wrocławia ludzi – naukowców i artystów.