37. dzień powstania warszawskiego

Wobec przygniatającej przewagi wroga siły powstańcze wycofują się z Powiśla na Warecką i Chmielną. Część wybrzeża nadwiślańskiego znajduje się teraz rękach niemieckich. W trakcie ewakuacji powstańcza żandarmeria samowolnie rozstrzeliwuje na ulicy Pierackiego około 40 uwięzionych Volksdeutschów.

Mieszkańcy Powiśla są wśród mordów i gwałtów wypędzani ze swych domów, po czym gromadzeni na ulicy Browarnej i przez Ogród Saski gnani na Wolę, a następnie do obozu w Pruszkowie.

W ręce Niemców wpadają powstańcze szpitale na Powiślu. Przy ulicy Tamka 3 (piwnice firmy Alfa-Laval) SS-mani mordują 11 ciężko rannych AK-owców oraz ich kapelana, o. Michała Czartoryskiego. Przy pobliskiej barykadzie rozstrzeliwują trzydziestu polskich cywilów.

Z depeszy Bora-Komorowskiego do Londynu:
Sytuacja osiąga swój punkt kulminacyjny. Ludność cywilna przeżywa kryzys, który może mieć zasadniczy wpływ na oddziały walczące. Przyczyny kryzysu: coraz silniejsze i zupełnie bezkarne ostrzeliwanie i burzenie miasta, świadomość, że npl [nieprzyjaciel] dąży do zniszczenia całego obszaru na wzór Starówki, bezterminowe przedłużanie się walki, coraz mniejsze porcje głodowe dla pogorzelców i szybkie wyczerpywanie się żywności dla pozostałych, wielka śmiertelność wśród niemowląt, agitacja czynników wrogich, brak wody i elektryczności we wszystkich dzielnicach. (...) Amunicja jest na wyczerpaniu. (...) Na szybkie opanowanie Warszawy przez Sowiety nie liczymy.