John Alcock i Arthur Whitten Brown rozpoczęli pierwszy, nieprzerwany przelot samolotem przez Atlantyk (Nowa Fundlandia-Irlandia)

Na początku rozwoju lotnictwa, jednym z wielkich wyzwań było pokonanie Atlantyku i zapewnienie połączenia między Europą a Ameryką. W kwietniu 1913 brytyjska gazeta Daily Mail ogłosiła konkurs z nagrodą 10 000 funtów szterlingów dla pierwszego lotnika, który bez międzylądowania przeleci ponad Atlantykiem. Stało się to możliwe dopiero na skutek przyspieszenia postępu technicznego w lotnictwie przez I wojnę światową. Pierwszym samolotem, który pokonał Atlantyk stała się amerykańska łódź latająca NC-4, załogi pilota A.C. Reada, który dokonał tego w maju 1919, jednakże kilkakrotnie wodował po drodze.

Pierwszą próbę nieprzerwanego przelotu przez Atlantyk, samolotem o podwoziu lądowym, podjęło dwóch brytyjskich lotników, pilot kapitan John Alcock i nawigator porucznik Arthur Whitten Brown. W celu wykorzystania korzystniejszych wiatrów i skrócenia drogi nad oceanem postanowili dokonać przelotu z zachodu na wschód. Wykorzystali do tego zmodyfikowany dwusilnikowy bombowiec dalekiego zasięgu Vickers Vimy, który najpierw przetransportowano rozmontowany statkiem do Ameryki.

Alcock i Brown wystartowali z pola Lester's Field koło St. John's w Nowej Fundlandii w kierunku na wschód 14 czerwca 1919 o godzinie 13.45. Podczas lotu borykali się ze złymi warunkami atmosferycznymi: chmury i mgła utrudniały lot i nawigację, a po przeleceniu około 2/3 drogi, natknęli się na silny sztorm. Samolot Vimy miał przy tym odkrytą kabinę załogi, lotnicy walczyli z zimnem, deszczem i śniegiem. Dwukrotnie Alcockowi udawało się po utracie sterowności odzyskać kontrolę nad samolotem tuż nad powierzchnią oceanu. Lecąc w dalszej części nad chmurami, na wysokości 3300 m mieli problemy z oblodzeniem - Brown kilka razy musiał wręcz wchodzić na skrzydło samolotu i zeskrobywać lód z wlotów powietrza do silników nożem, co groziło mu w każdej chwili spadnięciem. Awaria generatora uczyniła bezużyteczną radiostację, w którą był wyposażony samolot.

Po 16 godzinach 28 minutach lotu, o 8.40 rano wylądowali w Irlandii w okolicy Clifden. Ponieważ jednak wybrana przez nich łąka okazała się trzęsawiskiem Galway, samolot skapotował przy lądowaniu. Lotnicy wyszli jednak cało. Łącznie nad wodą lotnicy lecieli przez 15 godzin 57 minut, pokonując 3040 km (1890 mil) ze średnią prędkością 190 km/h (ówczesny nagłówek New York Times i część źródeł podaje odległość 1980 mil - 3186 km). Dostarczyli też przy okazji lotu po raz pierwszy worek z pocztą lotniczą z USA do Wielkiej Brytanii.

Alcock i Brown po przelocie uznani zostali za bohaterów. Obaj zostali uszlachceni przez króla Jerzego V. Oprócz nagrody Daily Mail £10 000, otrzymali także 2000 gwinei z firmy Ardath Tobacco Company i dalszy £1000 od Lawrence R. Phillipsa. Na lotnisku Heathrow w Londynie wzniesiono w 1954 pomnik na ich cześć, pomnik wzniesiono również w miejscu lądowania. Rekordowy samolot Vickers Vimy znajduje się w Muzeum Nauki w Londynie w dzielnicy South Kensington.

Przelot Alcocka i Browna został przyćmiony przez przelot Charlesa Lindbergha w 1927 roku, którego błędnie się czasami uważa za pierwszego lotnika, który przeleciał ponad Atlantykiem. Przelot Lindbergha był jednak pierwszym przelotem samotnym, w dodatku łączącym oba kontynenty, a nie wyspy.