Powstanie krakowskie, bitwa pod Gdowem

Na wieść o wybuchu powstania wojska austriackie, dowodzone przez podpułkownika (później generała) Ludwiga von Benedeka, ruszyły z Tarnowa. Ich niewielkie siły (327 piechoty oraz 155 konnych) wzmocnili chłopi z Marszowic, Nieznanowic i Pierzchowca (późn. Pierzchowa), uzbrojeni w kosy, cepy i widły. Tak duże poparcie Austriacy zawdzięczali obietnicy, że chłopi biorący udział w walce ze zbuntowaną szlachtą otrzymają cetnar soli i po 5 złotówek krakowskich za każdego jeńca.

Idące z Łazan wojska powstańcze (380 ludzi – mieszczanie, chłopi i szlachta), dowodzone przez pułkownika Jakuba Suchorzewskiego (który sam jednak nie zjawił się na placu boju, a dowiedziawszy się o klęsce uciekł w kierunku Dobczyc, zabierając kasę powstańczą) zaatakowały idące od strony Bochni siły austriackie. Doszło do bardzo zażartej bitwy. Powstańcza kawaleria nie zdołała jednak odeprzeć ataku i musiała się wycofać, a piechota poniosła ciężkie straty rozpaczliwie broniąc się wśród zabudowań. W końcu otoczeni polscy kosynierzy zebrali się pod murem cmentarza, gdzie zostali wymordowani przez chłopów co do jednego. Tylko niewielka część oddziału zdołała ujść do Krakowa.

Ogółem podczas bitwy zginęło 154 Polaków, którzy zostali potem pochowani w trzech dołach na cmentarzu. Następnego dnia Austriacy zajęli Wieliczkę.