Rozbicie obozu NKWD w Rembertowie przez żołnierzy AK

Decyzję o rozbiciu obozu podjął kpt. Walenty Suda ps."Młot" – dowódca Obwodu Mińskiego Mazowieckiego AK ("Mewa – Kamień”). Obóz został zdobyty i rozbity w nocy z 20 na 21 maja 1945 r. przez oddział dowodzony przez ppor. Edwarda Wasilewskiego "Wichurę". W obozie więzieni byli wówczas koledzy żołnierzy tego oddziału, m.in. ppor. Stanisław Maciejewski. Łącznie z obozu udało się wyswobodzić ok. 500 osób, 200 z nich NKWD złapało ponownie na podstawie listów gończych. Pozostałych więźniów w liczbie 1100 wywieziono 4 lipca 1945 do więzienia w Rawiczu. Część więźniów zdołała uciec. Około 130 więźniów transportowanych przez Poznań do Rawicza została odbita w Bąkowcu przez oddział „Orlika” Majora Mariana Bernaciaka.

W niewielkiej odległości od miejsca wydarzeń stoi pomnik ofiar NKWD. Na tablicy napisano:

"W miejscu tym na terenie dawnej fabryki "Pocisk" znajdowały się obozy od września 1941 do początku 1944 - hitlerowski obóz pracy jeńców sowieckich - komando stalag 333 - od lipca 1944 do września 1944 - hitlerowski obóz pracy dla więźniów polskich - od września 1944 do lipca 1945 sowiecki obóz specjalny NKWD nr 10. Żołnierzom oddziału partyzanckiego Armii Krajowej Obozu "Mewa - Kamień" Mińsk Mazowiecki który pod dowództwem ppor. Edwarda Wasilewskiego "Wichury" nocą z 20 na 21 maja 1945 roku rozbił obóz specjalny NKWD nr 10 w Rembertowie. Z obozu uwolniono ponad 500 więźniów akcja ta przerwała zsyłkę więźniów na wschód. Więźniom obozu NKWD nr 10 w Rembertowie żołnierzom i działaczom Polskiego Państwa Podziemnego represjonowanym i mordowanym których szczątki spoczywają na terenie dawnej fabryki amunicji "Pocisk" i na obszarach sowieckiego imperium".