W Warszawie odsłonięto pomnik Adama Mickiewicza

Pomnik Adama Mickiewicza w Warszawie wzniesiony został na placu powstałym z wyburzenia budynków na terenie dawnej jurydyki Dziekanka, w miejscu fontanny przeniesionej na plac Bankowy. Sam pomnik, dłuta Cypriana Godebskiego, został wkomponowany w otoczenie przez Józefa Piusa Dziekońskiego i Władysława Marconiego.

Monument został odsłonięty 24 grudnia 1898 roku w 100 rocznicę urodzin poety. Cokół wykonany był z granitu włoskiego, a sama statua o wysokości 4,5 metra odlana została we Włoszech. Zaprojektowane przez Zenona Chrzanowskiego kunsztowne ogrodzenie pomnika w postaci kutej w żelazie kraty z motywami roślinnymi zostało wykonane w warszawskiej firmie Zielezińskiego. W narożnikach ogrodzenia ustawiono osiem dwuramiennych latarń[1].

W 1942 zdemontowany przez Niemców i wywieziony do Rzeszy, gdzie po wojnie w Hamburgu polska misja wojskowa odnalazła m.in. głowę i fragment torsu. Kopię odlewu wykonał Jan Szczepkowski, odtworzono także cokół i ogrodzenie. Był to trzeci odbudowany pomnik warszawski.

Odsłonięty ponownie 28 stycznia 1950 na zamknięcie jubileuszowego Roku Mickiewiczowskiego, jednak otoczenie jego nie zostało wtedy do końca odtworzone. Żeliwne znicze wokół pomnika powróciły do Polski dopiero w latach 80. XX wieku i wtedy to wróciły na swoje miejsce.

30 stycznia 1968 pod pomnikiem miała miejsce manifestacja studencka przeciwko zdjęciu (na żądanie ambasady ZSRR) z afisza Teatru Narodowego w Warszawie Dziadów.