Wydobyto na powierzchnię wszystkich 33 górników uwięzionych pod ziemią od czasu tąpnięcia 5 sierpnia w kopalni miedzi i złota w Copiapó w Chile

Katastrofa górnicza w Copiapó (zwana również katastrofą górniczą w San José) miała miejsce 5 sierpnia 2010 roku w kopalni miedzi i złota San José, położonej nieopodal Copiapó, na pustyni Atakama, 830 km na północ od Santiago, stolicy Chile. Właścicielem kopalni jest przedsiębiorstwo górnicze Compañía Minera San Esteban Primera.

W wyniku tąpnięcia 33 górników zostało uwięzionych pod ziemią w komorze górniczej o powierzchni 50 metrów kwadratowych. Po siedmiu nieudanych próbach 22 sierpnia 2010 udało się w końcu wydrążyć otwór szerokości 15 cm, dzięki któremu nawiązano kontakt z zasypanymi. Górnicy znajdujący się od kilkunastu dni 625 metrów pod ziemią otrzymali wówczas pierwszą partię jedzenia, wody i tlenu. Tym samym otworem uwięzieni otrzymali również leki, mikrofony do komunikacji z rodzinami oraz kwestionariusze, dzięki którym ustalony został stan zdrowia każdego z nich.

Górnicy przetrwali pod ziemią rekordowy okres 69/70 dni. Właściwa akcja ratownicza rozpoczęła się 12 października czasu lokalnego, po wcześniejszym wydrążeniu odpowiedniego tunelu. Pierwszym wydobytym na powierzchnię górnikiem był Florencio Antonio Ávalos Silva, który został uwolniony 13 października 2010r. ok. godz. 00:10 czasu lokalnego (13 października ok. godz. 04:10 UTC i 13 października ok. godz. 5:10 czasu polskiego). Ostatnim uwolnionym górnikiem był sztygar Luis Urzua, który został uwolniony 13 października 2010r. ok. godz. 21:53 czasu lokalnego (14 października 2010 ok. godz. 1:53 UTC i 14 października ok. godz. 2:53 czasu polskiego).

Górnicy zostali przetransportowani na powierzchnię w specjalnej kapsule ratowniczej Feniks 2. Urządzenie miało 3,9 m wysokości, 54 cm średnicy i ważyło 420 kg. Na dole kapsuły znajdowały się trzy pojemniki ze sprężonym powietrzem, które jak wyliczono powinny wystarczyć na 90 minut. W czasie ewakuacji górnicy zakładali specjalnie zaprojektowane kombinezony z aparaturą do mierzenia ciśnienia, tętna i innych parametrów, która przekazywała te dane ekipie lekarskiej. Całą podróż na powierzchnię górnicy odbywali z zamkniętymi oczami, a zaraz po opuszczeniu kapsuły zakładali specjalne okulary przeciwsłoneczne, chroniące przed uszkodzeniem wzroku odzwyczajonego od światła.