Daniel Konarzewski

Daniel Konarzewski, herbu Pobóg (ur. 21 sierpnia 1871 w Petersburgu, zm. 3 kwietnia 1935 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, pułkownik Armii Imperium Rosyjskiego i generał dywizji Wojska Polskiego, uczestnik wojen: rosyjsko-japońskiej, I światowej, polsko-ukraińskiej i polsko-bolszewickiej oraz powstania wielkopolskiego. Odznaczony Orderem Virtuti Militari.

Służba w armii rosyjskiej oraz polskich formacjach wojskowych w Rosji

Po ukończeniu II Korpusu Kadetów w Moskwie wstąpił do 1 Pawłowskiej Szkoły Wojskowej w Petersburgu. 6 sierpnia 1890 awansowany został na podporucznika i przydzielony do Izmaiłowskiego Pułku Gwardii. W czasie służby wojskowej studiował prawo na Uniwersytecie Petersburskim (pięć semestrów), a następnie w Petersburskim Instytucie Archeologicznym. W latach 1904-1905 jako ochotnik uczestniczył w wojnie rosyjsko-japońskiej. W 1907 zwolniony został, na własną prośbę, do rezerwy. W 1914 został zmobilizowany i wyznaczony na stanowisko dowódcy pułku, a następnie brygady piechoty. W 1917 pułkownik na froncie niemieckim. Po rewolucji 1917 organizator i dowódca Legii Rycerskiej, a następnie dowódca brygady w 1 Dywizji Strzelców Polskich. W 1918 pod Toszycą był ranny i kontuzjowany. Po rozwiązaniu Korpusu osiadł we własnym majątku – Punżanki (poczta Podbrodzie, woj. wileńskie) na Litwie.

Służba w Armii Wielkopolskiej, Wojsku Litwy Środkowej i Wojsku Polskim

19 stycznia 1919 wyznaczony został na stanowisko dowódcy 1 Pułku Strzelców Wielkopolskich, późniejszego 55 Poznańskiego Pułku Piechoty. Później kolejno dowodził Grupy Wojsk Wielkopolskich, I Brygadą w 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich, 1 Dywizji Strzelców Wielkopolskich (IX 1919 – 20 IV 1921), Okręgiem Generalnym „Białystok” (od 20 IV 1921).

Po zakończeniu działań wojennych z bolszewikami został zastępcą dowódcy, a później dowódcą Grupy Operacyjnej „Bieniakonie” w strukturze Wojsk Litwy Środkowej. Kolejnym stanowiskiem w jego karierze wojskowej było Dowództwo Okręgu Korpusu nr III w Grodnie. 22 listopada 1922 został urlopowany z powodów zdrowotnych. 19 sierpnia 1923 otrzymał nominację na funkcję dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie.

31 marca 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych, gen. dyw. Władysława Sikorskiego, awansował go na generała dywizji ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 6. lokatą w korpusie generałów. 14 grudnia 1925 mianowany został szefem Administracji Armii, a w lipcu 1926 – I wiceministrem spraw wojskowych i szefem Administracji Armii. 2 czerwca 1931 został inspektorem armii z siedzibą w Warszawie. Zmarł 3 kwietnia 1935 o godz. 8.00 w Warszawie na zawał serca.

Rodzina

Mieszkał we własnym dworze w Punżankach, w których w 1935 podjął budowę rodzinnej kaplicy pw. świętych Kazimierza i Wincentego. Po śmierci generała pochowano na cmentarzu parafialnym w Balingródku, ale po wzniesieniu kaplicy jego zwłoki zostały do niej przeniesione. Spoczywa tam razem z żoną – Wincentą Prewysz-Kwinto, synem i córką Marią. Generałowa Konarzewska była pierwszą przewodniczącą Zarządu Naczelnego Stowarzyszenia „Rodzina Wojskowa”. Zmarła 24 marca 1933.

16 stycznia 1929 o godz. 17.00 w kościele archikatedralnym Św. Jana w Warszawie Halina Konarzewska, córka generała Daniela Konarzewskiego i Wincenty Prewysz-Kwintów Konarzewskiej, zawarła związek małżeński z Włodzimierzem Łaszkiewiczem, właścicielem majątku Daukszyszki, w gminie Soły, powiatu oszmiańskiego, synem ś.p. Adolfa i Natalii z Łaszkiewiczów. Związek pobłogosławił ksiądz biskup polowy Stanisław Gall. Po uroczystości zaślubin, w salonach pp. Konarzewskich w Pałacu Mostowskich przy ulicy Przejazd 15, odbył się raut.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1921)
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie (po raz pierwszy 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Śląski Krzyż Powstańczy
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Wielki Oficer Legii Honorowej
• Komandor Legii Honorowej (Francja, 1921 – zezwolenie Naczelnika Państwa)
• Wielki Krzyż Orderu Korony Rumunii
• Order Białego Lwa I klasy (Czechosłowacja)
• Order Krzyża Orła I klasy (Estonia, 1933)
• Order Świętego Sawy II klasy (Jugosławia)