Stanisław Hartman

Stanisław Hartman (ur. 2 sierpnia 1914 w Warszawie, zm. 11 listopada 1992 we Wrocławiu) – polski matematyk, profesor Uniwersytetu Wrocławskiego, wniósł znaczny wkład w rozwój analizy harmonicznej.

Studia matematyczne ukończył na Uniwersytecie Warszawskim w 1937, do wybuchu wojny pracował jako fizyk. Studia w zakresie fizyki odbył we Lwowie, w latach 1939–1941. W 1942 więziony przez dwa miesiące na Pawiaku. Po zakończeniu wojny pracował krótko na Politechnice Śląskiej. Od października 1945 mieszkał we Wrocławiu, gdzie został starszym asystentem na Uniwersytecie i Politechnice Wrocławskiej (tworzących jedną uczelnię do 1951). Doktoryzował się w 1947 na podstawie pracy O pewnych zagadnieniach związanych z pojęciem niezależności, napisanej pod kierunkiem Edwarda Marczewskiego i został zatrudniony jako adiunkt, habilitował w 1951 na podstawie pracy Sur une methode d'estimation des moyennes de Weyl pour les fonctions periodiques et presque periodiques i zatrudniono go na stanowisku zastępcy profesora.

Od 1954 był profesorem nadzwyczajnym UWr, w 1961 mianowany profesorem zwyczajnym, był kierownikiem Katedry Algebry, był współtwórcą wrocławskiej szkoły matematycznej, będącej kontynuacją szkoły lwowskiej (Hugo Steinhaus, Bronisław Knaster i inni). W 1968 zwolniony z UWr za udzielanie wsparcia protestującym studentom, odmówił wyjazdu na emigrację. W latach 1968–1980 przeniesiony do pracy w Instytucie Matematyki PAN, gdzie od 1976 kierował Zakładem Analizy Harmonicznej i Teorii Miary, przywrócony do pracy na Uniwersytecie Wrocławskim w marcu 1981, kierował Zakładem Analizy Funkcjonalnej w Instytucie matematycznym UWr, od 1984 przebywał, następnie na emeryturze.

W latach 1976–1980 był współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i Komitetu Samoobrony Społecznej „KOR”, w 1978 podpisał deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych, od 1979 wchodził w skład nieformalnej Rady Jedności, złożonej z przedstawicieli wrocławskich środowisk opozycyjnych. od września 1980 był członkiem NSZZ Solidarność, wspierał strajki studenckie w 1981. Był wielokrotnie szykanowany przez władze PRL, internowany w stanie wojennym od 4 stycznia 1982 do 8 lutego 1982. W 1990 należał do założycieli Ruchu Obywatelskiego Akcja Demokratyczna, następnie był członkiem Unii Demokratycznej.

Był ojcem Jana Hartmana i Hanny Bartoszewicz.

Nagrody i odznaczenia

• Nagroda im. Stefana Banacha (1953)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (w PRL)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie - 2007) - M.P. z 2008, nr 33, poz. 293