Stefan Pieńkowski

Stefan Pieńkowski (ur. 28 lipca 1883 w Młynowie, zm. 20 listopada 1953) – polski fizyk, uważany za twórcę warszawskiej szkoły fizyki doświadczalnej.

Na studia wyjechał do Liège. Rozpoczął naukę na wydziale inżynierii, ale wkrótce zmienił swoje zainteresowania i przeniósł się na wydział nauk matematyczno-fizycznych. Po uzyskaniu stopnia doktora w 1911 pracował w Heidelbergu pod kierunkiem von Lenarda oraz w Liège. Po I wojnie światowej powrócił do Polski. Tytuł profesora uzyskał w roku 1919 na Uniwersytecie Warszawskim, którego był rektorem w latach 1925–1926, 1933–1936 oraz 1945–1947. W 1937 został członkiem honorowym rumuńskiej akademii nauk w Bukareszcie. W 1952 został członkiem Polskiej Akademii Nauk, a wcześniej był członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. Był jednym z założycieli Polskiego Towarzystwa Fizycznego, a także założycielem i pierwszym redaktorem naczelnym „Postępów Fizyki”. Jest autorem podręcznika Fizyka doświadczalna.

22 lipca 1949 został odznaczony Orderem Sztandaru Pracy I klasy. Uchwałą Rady Państwa z dnia 21 listopada 1953 r. „Za wybitne zasługi w rozwoju nauki polskiej” pośmiertnie odznaczony został Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski[4].

Został pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.

Zakres prac badawczych

• Zastosowanie promieniowania rentgenowskiego do analizy strukturalnej
• Zjawisko fotoluminescencji
• Efekt Ramana
• Promieniotwórczość