Stanisław Skowroński

Stanisław Bronisław Skowroński pseud.: „Widelec”, „Tulipan” (ur. 13 listopada 1919 w Horodence, zm. 20 kwietnia 2016) – żołnierz Armii Czerwonej, Armii Andersa i Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, oficer Armii Krajowej, porucznik łączności, cichociemny.

We wrześniu 1939 roku nie został zmobilizowany. 22 kwietnia 1941 roku wcielono go przymusowo do Armii Czerwonej, gdzie służył w 55. Pułku Piechoty Zmotoryzowanej. W marcu 1942 roku wstąpił do Armii Andersa. Ukończył szkołę podchorążych. We wrześniu 1942 roku przeniesiono go do Wielkiej Brytanii, gdzie został przydzielony do Sekcji Dyspozycyjnej Naczelnego Wodza.

Po konspiracyjnym przeszkoleniu w łączności radiowej został zaprzysiężony 10 lipca 1943 roku w Oddziale VI Sztabu Naczelnego Wodza. Zrzutu dokonano w nocy z 21 na 22 września 1943 roku w ramach operacji „Neon 5” dowodzonej przez por. naw. Władysława Krywdy. Skowroński dostał przydział do Oddziału V Łączności sztabu Komendy Głównej AK: służył w batalionie „Iskry” na stanowisku radiotelegrafisty. W kwietniu 1944 roku został skierowany do Oddziału V sztabu Okręgu Wilno AK, gdzie służył jako dowódca plutonu radiołączności (radiostacje nr 18 i 20).

Po okrążeniu przez Armię Czerwoną został aresztowany i wywieziony do obozu w głąb ZSRR do Zagłębia Donieckiego. Uciekł z obozu i w październiku 1945 roku dostał się do Warszawy, a następnie do Głogówka. Zagrożony aresztowaniem przez UB uciekł wraz z żoną przez zieloną granicę do Czechosłowacji i Niemiec.

Osiedlił się w Río Ceballos w prowincji Córdoba (Argentyna), gdzie prowadził własne przedsiębiorstwo i sprawował funkcję przewodniczącego lokalnego oddziału Związku Polaków. W 2009 roku odwiedził Polskę.

Odznaczenia

• Krzyż Walecznych – czterokrotnie.

Życie rodzinne

Był synem Józefa, komendanta posterunku Policji Państwowej, i Franciszki z domu Zajączkowskiej. W 1945 roku ożenił się z Joanną Sawicką (ur. w 1923 roku), z którą miał 3 córki: Jolantę (ur. w 1947 roku), Dolores (ur. w 1949 roku) i Barbarę (ur. w 1952 roku).