Antoni Szlagowski

Antoni Władysław Szlagowski (ur. 10 lipca 1864 w Gulczewie, zm. 28 lutego 1956 w Milanówku) – polski biskup rzymskokatolicki, biskup pomocniczy warszawski w latach 1928–1956.

Był synem Kazimierza i Hipolity z Dobrowolskich. Po ukończeniu seminarium duchownego w Warszawie, ukończył również (uzyskując tytuł magistra w 1891) Akademię Duchowną w Petersburgu.

W 1890 otrzymał święcenia kapłańskie. Był wikariuszem w warszawskich parafiach świętego Antoniego i świętego Aleksandra, profesorem pisma świętego w seminarium duchownym w latach 1895–1918, w latach 1897–1910 był tamże profesorem patrologii i homiletyki, wykładał homiletykę i wymowę na Cesarskim Uniwersytecie Warszawskim. Później kontynuował studia w Rzymie, gdzie w 1909 uzyskał doktorat. Następnie był profesor (od 1 kwietnia 1919) i dziekanem (1918–1919) Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Warszawskiego, a w roku akademickim 1927/1928 rektorem i później w roku 1928/1929 prorektorem.

W 1927 otrzymał godność infułata. 9 lipca 1928 papież Pius XI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji warszawskiej i biskupem tytularnym Irenopolis in Cilicia. Sakrę biskupią przyjął 7 października 1928. Od 31 października 1932 był w stanie spoczynku. W latach 1942–1946 pełnił funkcję wikariusza kapitulnego archidiecezji warszawskiej. 24 listopada 1945 papież Pius XII mianował go arcybiskupem tytularnym Cotyaeum.

W latach 1928–1956 pełnił funkcję proboszcza parafii św. Barbary na Koszykach. Nie opuścił Warszawy po wybuchu powstania warszawskiego, ale we wrześniu 1944 został internowany w Milanówku, gdzie przebywał do śmierci. Wydobył z rąk niemieckich w czasie powstania serce Chopina. Jego kapelanem od 1942 do śmierci był późniejszy infułat Stanisław Markowski (1910–1997).

Antoni Szlagowski był cenionym kaznodzieją i autorem licznych prac z zakresu biblistyki. W 1900 wydał zmodernizowany przez siebie przekład Biblii Jakuba Wujka.

W okresie pracy na Uniwersytecie Warszawskim był znanym przyjacielem młodzieży akademickiej, która nadała mu tytuł Dożywotniego Przyjaciela Polskiej Młodzieży Akademickiej. Od 1928 był filistrem honoris causa Polskiej Korporacji Akademickiej Aquilonia. Tradycyjnie w dniu 3 maja odprawiał dla młodzieży akademickiej polową mszę św. w Ogrodzie Botanicznym (na Agrykoli w Warszawie). W maju 1936 podczas ślubowania jasnogórskiego młodzieży akademickiej odczytywał rotę ślubowania swego autorstwa.

Był m.in. członkiem: Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, zarządu Kasy im. Józefa Mianowskiego, Zakładu Narodowego im. Ossolińskich, Stowarzyszenia Wzajemnej Pomocy Studentów Uniwersytetu Józefa Piłsudskiego.

Publikacje

Ogłosił m.in.:

• Kazania pasyjne (1899–1909, 3 serie)
• Nowy Testament (1900)
• Żywot, charakterystyka i dzieła Fabiana Birkowskiego (1901)
• Wstęp ogólny historyczno-krytyczny do Pisma Świętego (1908)
• Mowy pogrzebowe (1909)
• Mowy akademickie
• Mowy narodowe
• Mickiewicz i Biblia
• Mowy okolicznościowe
• Koniec świata (1929).

Odznaczenia

W 1937 „za wybitne zasługi na polu pracy naukowej i społecznej” został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski.