Emil Kaliński

Emil Kaliński (ur. 17 października 1890 w Łodzi, zm. 26 czerwca 1973 tamże) – inżynier, pułkownik łączności Wojska Polskiego, minister poczt i telegrafów, senator w II RP.

Maturę uzyskał w gimnazjum w Lublinie. Początkowo studiował na Politechnice Lwowskiej, a następnie w Wiedniu. Studia ukończył jednak dopiero w 1922, uzyskując w Politechnice Lwowskiej dyplom inżyniera elektrotechnika. W sierpniu 1914 wstąpił w szeregi Legionów. W trakcie służby był zastępcą szefa łączności w Komendzie Legionów, a także referentem telefonicznym w dowództwie I Brygady. Po kryzysie przysięgowym powrócił do Łodzi i pracował zawodowo.

Do Wojska Polskiego wstąpił ochotniczo w listopadzie 1918. W latach 1919–1921 brał udział w wojnie z bolszewikami jako szef łączności Frontu Litewsko-Białoruskiego, a w czasie Bitwy Warszawskiej szef służby łączności sztabu Naczelnego Wodza.

Po zakończeniu wojny pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie WP. W latach 1920-1922 był organizatorem Wojsk Łączności na terenie Okręgu Generalnego "Łódź". Od 1922 zajmował stanowisko szefa Wydziału Wojsk Łączności Departamentu VI Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1924 był oficerem nadetatowym Pułku Radiotelegraficznego w Warszawie. 26 lipca 1926, po przewrocie majowym, objął obowiązki komendanta Obozu Szkolnego Wojsk Łączności w Zegrzu i sprawował je do 1 października 1927. W latach 1927-1933 pełnił służbę w Departamencie VI Inżynierii M.S.Wojsk., a później był dowódcą 1 Grupy Łączności w Warszawie. Od 16 listopada do 31 grudnia 1932 przydzielony został na stanowisko kierownika III pięciomiesięcznego kursu informacyjnego dla oficerów sztabowych łączności przy Ministerstwie Poczt i Telegrafów z równoczesnym pełnieniem swoich obowiązków służbowych. Od 1 stycznia do 15 kwietnia 1933 przydzielony został do dyspozycji ministra poczt i telegrafów. Z dniem 15 kwietnia 1933 przeniesiony został w stan nieczynny, bez prawa do poborów .

W V kadencji był senatorem powołanym przez Prezydenta RP.

W latach 1933-1939, po śmierci Ignacego Boernera, piastował tekę ministra poczt i telegrafów w pięciu kolejnych gabinetach. W związku z objęciem tej funkcji odszedł do rezerwy. Od września 1939 do września 1944 internowany wraz z rodziną w Baile Herculane w Rumunii. Po wojnie powrócił do Polski i zamieszkał w Łodzi.

Awanse

• chorąży - 28 kwietnia 1916
• podporucznik - 1 grudnia 1916
• porucznik - ?
• kapitan - ?
• major - 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919
• podpułkownik - 31 marca 1924 ze starszeństwem z 1 lipca 1923 i 2 lokatą w korpusie oficerów zawodowych łączności
• pułkownik - 1939 (?) ze starszeństwem z 1935

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – dwukrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi