Andrzej Chołoniewski

Chołoniewski de Myszka Andrzej Adam (1909- 1992) ps "Korczak", "Łodyga" ,oficer służby stałej, absolwent z roku 1933 Centrum Wyszkolenia Kawalerii w Grudziądzu a następnie oficer broni pancernej WP: ppor. ( 15 VIII 1933), por. ( 19 III 1937). Ur. 2 września 1909 we Lwowie jako syn Stanisława, oficera zawodowego artylerii Armii Austriackiej, a potem WP oraz Janiny z d. Chaintreuil, nauczycielki języka francuskiego. Z racji zawodu ojca uczęszczał do Gimnazjów kolejno w Kołomyi, Łomży, Ostrowi Mazowieckiej, Rzeszowie ( 1921-1930). Po maturze wstąpił do WP od 15 XI 1930 do 12 XIII 1931 odbył kurs unitarny przy Szkole Podchorążych Piechoty i zakwalifikowany został do Szkoły Podchorążych Kawalerii. Po ukończeniu jej 1933 roku, służył następnie w 6 psk, gdzie był między innymi młodszym oficerem szwadronu i dowódcą plutonu. W maju 1936 roku przeniesiony został do 24 p.uł.,a od października 1937 do września 1938 przebywał na kursie aplikacyjnym w Centrum Wyszkolenia Broni Pancernej w Modlinie. Potem w 2 batalionie pancernym w Żurawicy, dowodził plutonem czołgów .W szeregach tej kompanii walczył w kampanii wrześniowej jako dowódca plutonu czołgów 7- TP w ramach Armii " Łódź", najpierw (od 4-5 IX) w obronie Gór Borowskich, potem wraz Wołyńską Brygadą Kawalerii i 30 DP, docierając ostatecznie 8 IX do Milanówka pod Warszawą. Następnie batalion dotarł do Brześcia, gdzie utworzono samodzielną kompanię, skierowaną 13 IX do Włodzimierza Wołyńskiego. Po starciach z Niemcami dotarła ona do Kowla 17 IX, a następnie koło Woronienki przekroczyła granicę węgierską. Do grudnia 1939 przebywał w obozie internowanych koło Budapesztu, po czym na polecenie konsulatu RP przez " zieloną granicę'' w styczniu lub lutym 1940 roku powrócił do Lwowa, zadaniem wejścia do konspiracji. W pierwszym kwartale 1942 roku objął dowództwo II odcinka Dzielnicy Wschodniej Lwowa, a marcu 1943 został komendantem rejonu III Dzielnicy Wschodniej, pełnił też funkcję oficera organizacyjnego Dzielnicy ; po utworzeniu wiosną 1944 roku oddziałów leśnych 14 p.uł. objął formalnie ich dowództwo, z prawem używania tytularnego stopnia kapitana, faktycznie jednak w polu dowodził nimi mjr. D. Sotirovic ( Draża) jako jego zastępca, a Chołoniewski przebywał we Lwowie, załatwiając kwestie ich dotyczące. CH. zorganizował trzy plutony przekształcone potem w szwadrony oraz trzy związki szwadronów. 15 VII 1944 roku został dowódcą zgrupowania sił rejonu I Dzielnicy Wschodniej, liczącego łącznie 520 żołnierzy. Aresztowany wraz z innymi oficerami 31 VII 1944 roku we Lwowie przez sowiecki kontrwywiad, został uwięziony przy ulicy Łąckiego, 8 IX 1944 roku przywieziono go do obozu Bakończycach koło Przemyśla skąd 5 X 1944 wywieziono w głąb ZSRR; Przebywał kolejno w Riazaniu ( od 15 X 1944), Diagilewie ( od kwietnia 1945 , Czerepowcu ( od 12 VII 1947 ), Griazowcu ( od października 1947. W kwietniu 1948 roku został uznany z a obywatela ZSRR i zwolniony z obozu z nakazem udania się do Lwowa. Podejmując tam dorywcze prace starał się do wyjazd do Polski. Przybył do Polski 1 IV 1950 roku i odtąd pracował w Uzdrowisku Duszniki Zdrój do przejścia na emeryturę w marcu 1975 r. Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych 1974 r. Żonaty od 1937 z Zofią Pulnarowicz, która w czasie wojny była ( 1942-1944) łączniczką i kurierką AK, miał synów Witolda Antoniego ( ur.1938 ) Jerzego Marka (ur.1952), córkę Marię(ur.1941).