Juliusz Drapella

Juliusz Alfred Drapella (ur. 3 listopada 1886 w Wieprzu Małopolskim, w pow. żywieckim, zm. 25 października 1946 w Nicei) – generał brygady Wojska Polskiego.

Juliusz Alfred Drapella urodził się w 3 listopada 1886 w Wieprzu, w rodzinie Ludwika i Marii z Mierowskich. W 1906 ukończył siedmioklasową szkołę realną w Kromieryżu i rozpoczął studia w Wyższej Szkole Technicznej w Wiedniu. W następnym roku przeniósł się do cesarskiej i królewskiej Akademii Handlowej w Wiedniu (niem k. und k. Exportakademie).

W okresie od 1 października 1907 do 30 października 1908 odbył obowiązkową jednoroczną służbę wojskową w cesarskiej i królewskiej Armii. Studia handlowe ukończył w Wiedniu. Działał w POW, ale jako oficer rezerwy powołany został do c. i k. Armii, w której służył podczas I wojny światowej, w stopniu porucznika piechoty.

W Wojsku Polskim od 8 listopada 1918. Podczas wojny polsko-radzieckiej pełnił funkcje m.in. dowódcy batalionu zapasowego w Żywcu, szefa sztabu Grupy generała Aleksandrowicza i generała Krajowskiego, zastępcy szefa sztabu i szefa Oddziału Operacyjnego Sztabu 4 Dywizji Piechoty oraz szefa sztabu 18 Dywizji Piechoty (26 września 1920 – 30 czerwca 1921).

20 listopada 1922 mianowany został zastępcą szefa sztabu Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. Z dniem 1 kwietnia 1923 przeniesiony został w stan nieczynny na okres 6 miesięcy bez prawa do poborów W latach 1923-1924 był słuchaczem Kursu Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Po ukończeniu kursu otrzymał dyplom naukowy oficera Sztabu Generalnego i z dniem 15 października 1924 przydzielony został do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie na stanowisko szefa Oddziału Ogólnego. 2 listopada 1924 przeniesiony został na identyczne stanowisko w Sztabie Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

1 grudnia 1924 Prezydent RP Stanisław Wojciechowski na wniosek Ministra Spraw Wojskowych generała dywizji Władysława Sikorskiego awansował go na pułkownika ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty.

14 stycznia 1925 roku został przeniesiony z DOK VI we Lwowie do Inspektoratu Armii Nr IV w Krakowie na stanowisko I referenta. 15 października 1925 roku został przeniesiony do 73 Pułku Piechoty w Katowicach na stanowisko dowódcy pułku. 31 marca 1927 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 27 Dywizji Piechoty w Kowlu. 29 października 1932 roku został mianowany dowódcą 27 Dywizji Piechoty. Obowiązki na stanowisku dowódcy dywizji pełnił do września 1939 roku.

W kampanii wrześniowej 1939 dowodził 27 Dywizją Piechoty w składzie Armii „Pomorze”, a od 6 do 11 września także Grupą Operacyjną własnego imienia. 20 września został ciężko ranny w bitwie nad Bzurą. Przedostał się do Modlina, skąd został wzięty do niewoli niemieckiej po kapitulacji twierdzy. Przebywał w Oflagu VII A Murnau. Po uwolnieniu w 1945 osiadł we Francji.

Awanse

• major – 8 listopada 1918, 15 lipca 1920 zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w piechocie, w „grupie byłej armii austriacko-węgierskiej”
• podpułkownik – 3 maja 1922 zweryfikowany ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty
• pułkownik – 1 grudnia 1924 ze starszeństwem z 15 sierpnia 1924 i 46. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie (1922)
• Złoty Krzyż Zasługi (1930)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości