Janusz Kahl

Pianista i kompozytor; ur. 1 lutego 1927, Warszawa. Początkowo gry na fortepianie uczył się prywatnie, a następnie – w latach 1942-44 – w Państwowej Szkole Muzycznej w Warszawie (ul. Okólnik). Podczas II wojny światowej na rok został osadzony w obozie koncentracyjnym w Niemczech.
Po wyzwoleniu, w 1946 roku powrócił do kraju i osiedlił się w Żyrardowie. Wstąpił do Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej nr 1 w Łodzi, gdzie uczył się gry na fortepianie pod kierunkiem Marii Wiłkomirskiej; dyplom ukończenia uzyskał w 1951 roku. Jednocześnie studiował na Uniwersytecie Łódzkim, otrzymując w 1952 roku dyplom I stopnia w zakresie chemii. W 1951 roku podjął również studia kompozytorskie w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Łodzi, które od 1952 roku kontynuował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie u Kazimierza Sikorskiego. Dyplom ukończenia wyższych studiów artystycznych z wynikiem bardzo dobrym uzyskał w 1958 roku.
W latach 1950-53 pracował jako akompaniator w Państwowej Organizacji Imprez Artystycznych „Artos” (przemianowanej później na „Estradę”), a od 1954 do 1995 roku – jako korepetytor solistów w Państwowej Operetce w Warszawie. W okresie tym intensywnie zajmował się działalnością estradową, występując jako akompaniator (głównie na terenie Warszawy).
Od 1955 roku był członkiem Koła Młodych, a w latach 1961-70 członkiem zwyczajnym Związku Kompozytorów Polskich.