Zbigniew Zieleniewski

Zbigniew Zieleniewski (ur. 15 marca 1924 w Osieczku k. Sierpca, zm. 16 maja 2017) – polski wojskowy, generał dywizji LWP.

Do WP wstąpił 5 października 1944, w lutym 1945 skończył Oficerską Szkołę Piechoty nr 2 w Lublinie ze stopniem podporucznika, po czym został wcielony do 6 Dywizji Piechoty i wysłany na front. Brał udział w zdobywaniu Kołobrzegu w marcu 1945, w forsowaniu Odry i dotarciu do Łaby. Od 20 listopada 1945 dowódca 2 batalionu 16 Pułku Piechoty, w 1946 awansowany przez Michała Żymierskiego na kapitana. W 1947 skończył kurs w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie i został szefem wydziału zwiadowczego sztabu 6 DP. W 1948 awansowany na majora, w 1949 został dowódcą 53 pp w Ostródzie, a w 1951 dowódcą 75 pp w Suwałkach. Zastępca szefa wydziału szkolenia w Dowództwie Warszawskiego Okręgu Wojskowego w stopniu podpułkownika od 1952, 1953-1954 skończył kurs doskonalenia dowódców w Akademii Sztabu Generalnego WP. W 1957 został zastępcą komendanta ASG, do 1959 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR w Moskwie, po powrocie został szefem oddziału szkolenia bojowego dowództwa Śląskiego Okręgu Wojskowego we Wrocławiu. Od 1962 dowódca 11 Dywizji Pancernej w Żaganiu. W październiku 1962 mianowany generałem brygady; nominację wręczył mu w Belwederze przewodniczący Rady Państwa PRL Aleksander Zawadzki. Jako dowódca 11 DPanc. był dowódcą rzutu pancernego w defiladzie Tysiąclecia Państwa Polskiego w lipcu 1966 w Warszawie. Od 1967 szef Zarządu VI Organizacyjnego Sztabu Generalnego WP, od 1972 szef Inspektoratu Obrony Terytorialnej i Wojsk Obrony Wewnętrznej – I zastępca Głównego Inspektora Obrony Terytorialnej. Funkcję tę sprawował przez 11 lat. Od października 1973 generał dywizji, nominację wręczył mu w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek w obecności przewodniczącego Rady Państwa PRL prof. Henryka Jabłońskiego. W okresie czerwiec 1983 – listopad 1987 szef Polskiej Misji Wojskowej w Berlinie Zachodnim w randze ministra pełnomocnego. Następnie komendant główny OHP (1987-1989). W listopadzie 1989 pożegnany przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego w związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej i w lutym 1990 przeniesiony w stan spoczynku.

Członek PPR i PZPR. W okresie 1972-1980 prezes Wojskowego Klubu Sportowego Legia Warszawa.

Według materiałów zgromadzonych przez Instytut Pamięci Narodowej był tajnym współpracownikiem Informacji Wojskowej. Nosił pseudonim "Ząb". Został zwerbowany w 1946 r. podczas służby w 6 Dywizji Piechoty.

Odznaczenia

• Order Sztandaru Pracy II klasy (1978)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1968)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1963)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1958)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1973)
• Krzyż Walecznych (1945)
• Złoty Krzyż Zasługi (1952)
• Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
• Medal Za udział w walkach o Berlin
• Medal Komisji Edukacji Narodowej
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
• Złoty Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrny Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Brązowy Medal Za zasługi dla obronności kraju
• Srebrna Odznaka „Za zasługi w ochronie granic PRL”
• Order Czerwonego Sztandaru (ZSRR) (1973)
• Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945 (ZSRR)
• Medal 60-lecia Sił Zbrojnych ZSRR (ZSRR)

I wiele innych medali i odznaczeń.