Hanna Ziemba

Urodziła się w Wilnie, jest absolwentką IV Liceum Ogólnokształcącego im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi. W 1952 ukończyła studia z zakresu socjologii na Uniwersytecie Łódzkim. W 1960 uzyskała stopień naukowy doktora, w 1969 habilitowała się. W 1995 otrzymała tytuł profesora nauk humanistycznych.

Pracowała początkowo jako nauczycielka we wrocławskich technikach (statystycznym, finansowym i handlu zagranicznego). Od 1954 związana zawodowo z Uniwersytetem Warszawskim, od 1995 zajmowała stanowisko profesora. Wchodziła w skład prezydium Polskiej Akademii Nauk. Wykładała także w Szkole Wyższej Psychologii Społecznej. Opublikowała szereg prac naukowych, głównie z zakresu socjologii i analizy systemów totalitarnych[1].

W 1981 zaangażowała się w działalność „Solidarności”, została przewodniczącą rady oddziałowej związku w Instytucie Profilaktyki Społecznej i Resocjalizacji na UW, którego w okresie 1981–1982 była dyrektorem. W stanie wojennym brała udział w demonstracji na Uniwersytecie Warszawskim. W konsekwencji została na kilka dni internowana, zwolniono ją na skutek nacisków władz kościelnych. Do końca lat 80. działała w podziemiu, m.in. jako publicysta czasopism drugiego obiegu i członkini niejawnej Konferencji Dziekanów.

Od 1991 do 1993 wchodziła w skład Trybunału Stanu.

W 2011 otrzymała krakowską Nagrodę im. Jana Długosza za swoją ostatnią książkę pt. Młodzież PRL. Portrety pokoleń w kontekście historii z 2010. W tym samym roku została odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.