Julian Henrych

Urodził się 2 (15) lipca 1896 r. w Eupatorii na Krymie. Był synem Adama i Wandy. Był wyznania rzymsko-katolickiego. W 1914 r. na Krymie ukończył 8 klasowe gimnazjum. W tym samym roku wstąpił do Instytutu Inżynierów Dróg Komunikacji w Petersburgu. Po dwóch latach studiów wstąpił do wojska rosyjskiego do 1. Szkoły Chorążych w Peterhofie. Służył od 10 lutego do końca 1917 r. Rok 1918 spędził na Krymie. Na jesieni 1918 r. przeniósł się do Charkowa, gdzie wstąpił do Charkowskiego Instytutu Technologicznego. Już w listopadzie 1918 r. musiał uciekać z Charkowa przed bolszewikami na Krym. Tam zachorował obłożnie i nie mógł przedostać się do Odessy do gen. Żeligowskiego, a wobec inwazji bolszewickiej w styczniu 1919 r. zaciągnął się do armii gen Denikina. Po wyzwoleniu przez nią Odessy, wystąpił z niej, po czym po zlikwidowaniu wszystkich spraw 2 grudnia 1919 r. przyjechał do Warszawy, gdzie 6 grudnia 1919 r. wstąpił ochotniczo do Wojska Polskiego (w 1925 r. był porucznikiem), gdzie służył do co najmniej października 1920 r., kiedy to złożył podanie o przyjęcie na Wydział Budowy Maszyn Politechniki Warszawskiej. Ostatecznie podjął studia na Wydziale Inżynierii Lądowej, gdzie 8 kwietnia 1924 r. zdał pierwszy egzamin dyplomowy, a 26 czerwca 1926 r. uzyskał dyplom inżyniera dróg i mostów. W czasie studiów był członkiem Koła Inżynierii Lądowej i Towarzystwa Bratniej Pomocy PW. Po wojnie mieszkał w Brazylii, uzyskał obywatelstwo i prowadził własną działalność gospodarczą. Zmarł w Rio de Janeiro 9.11.1980 r. Pochowany na Cemetery San Francisco de Paula, Rio de Janeiro, Brasil. Grób przeniesiony do São Paulo.