Bronisław Bohaterewicz

Bronisław Bohaterewicz (Bohatyrewicz), herbu Ostoja, (ur. 24 lutego lub 24 kwietnia 1870 w Grodnie, zm. 6 kwietnia 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Armii Imperium Rosyjskiego, generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Syn Kazimierza i Marii Kowalickiej. W 1887 roku ukończył 6-klasowe gimnazjum filologiczne w Wilnie (wg innych źródeł – w Grodnie). Od 1889 w armii rosyjskiej. W 1893 ukończył Oficerską Szkołę Piechoty (Junkrów) w Wilnie. Podczas I wojny światowej dowódca kompanii i batalionu. Major od lipca 1914. Ranny na froncie niemieckim w listopadzie 1914, do końca wojny pozostawał w niewoli.

Od września 1918 w Wojsku Polskim w stopniu majora. Zajmował kolejno następujące stanowiska służbowe:

• organizator i dowódca oddziału Samoobrony Grodna (1918–1919), którą doprowadził do Dywizji Litewsko-Białoruskiej,
• dowódca batalionu, później pełniący obowiązki dowódcy (23 stycznia - marzec 1919) i dowódca Grodzieńskiego Pułku Strzelców (6 grudnia 1919 – 18 października 1920),
• dowódca Nadniemeńskiej Brygady Piechoty, następnie Brygady Zapasowej – od 16 października 1920,
• pełniący obowiązki dowódcy 2 i 1 Dywizji Litewsko-Białoruskiej – od 1 marca 1921,
• oficer sztabu Naczelnego Dowództwa Wojsk Litwy Środkowej – do stycznia 1922,
• członek Oficerskiego Trybunału Orzekającego (styczeń – maj 1922),
• dowódca piechoty dywizyjnej 20 Dywizji Piechoty (maj 1922 – sierpień 1923),
• dowódca piechoty dywizyjnej i pełniący obowiązki dowódcy 18 Dywizji Piechoty (sierpień 1923 – listopad 1926),
• pełniący obowiązki dowódcy Okręgu Korpusu Nr I w Warszawie (listopad – grudzień 1926).

3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.

5 lutego 1927 Prezydent RP mianował go generałem brygady, wyłącznie z prawem do tytułu, z dniem przeniesienia w stan spoczynku - 30 kwietnia 1927. Osiadł w Warszawie. Działacz kombatancki i społeczny.

Żonaty z Heleną z Pokubiatów, miał dwóch synów: Wiktor (ur. 1904), Kazimierz (ur. 1906).

We wrześniu 1939 pomimo pozostawania w stanie spoczynku zatrzymany i wywieziony do ZSRR do obozu w Kozielsku, zamordowany w Katyniu (zbrodnia katyńska) Lista wywózek 015/2 z 5 kwietnia 1940, poz. 7. Jeden z dwóch zidentyfikowanych generałów (obok gen. Mieczysława Smorawińskiego) w czasie ekshumacji w 1943.

Postanowieniem nr 112-48-07 Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego z 5 października 2007 został mianowany pośmiertnie do stopnia generała dywizji . Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości "Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów".

Awanse

• podporucznik – 1895
• porucznik – 1899
• kapitan – 1907
• major – lipiec 1914
• podpułkownik – 1920
• pułkownik – 3 maja 1922 ze starszeństwem 1 czerwca 1919
• generał brygady (tytularny) – 30 kwietnia 1927
• generał dywizji (pośmiertnie) – 5 października 2007

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 6843)
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi - 15 marca 1939 
• Srebrny Krzyż Zasługi
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej

1943, Fernand de Brinon na czele francusko-niemieckiej delegacji (stoi w środku w białym prochowcu) oraz żołnierzy Sturmbrigade SS Frankreich przed grobami polskich generałów Mieczysława Smorawińskiego i Bohatyrewicza. Zdjęcie wykonane po ujawnieniu przez Niemców sowieckiej zbrodni na polskich żołnierzach.

Groby generałów Smorawińskiego i Bohaterewicza w Katyniu w 2010 roku