Bronisława Ostrowska

Bronisława Ostrowska (z domu Mierz-Brzezicka, pseud. Edma Mierz, Wojciech Chełmski; ur. w listopadzie 1881 roku w Warszawie, zm. 18 maja 1928 roku w Warszawie) - poetka polska okresu Młodej Polski, tłumaczka poezji francuskiej oraz pisarka książek dla dzieci.

Ukończyła warszawskie gimnazjum, w 1901 roku wyszła za mąż za rzeźbiarza Stanisława Kazimierza Ostrowskiego. Przed I wojną światowa, parokrotnie przebywała we Francji, biorąc udział w pracach Towarzystwa Artystów Polskich. Pobyt w tam miał duży wpływ na twórczość poetki, wypracowała tam oryginalny styl wypowiedzi lirycznej , łączący intelektualizm z nastrojowością. Najczęściej nawiązywała do Słowackiego, Krasińskiego, Konopnickiej. Lata wojny spędziła w Charkowie, gdzie prowadziła żywą działalność literacką i patriotyczną. Twórczość poetycką rozpoczęła od wierszy symbolistycznych, aby później zwrócić się w stronę nurtu klasycyzującego. Poza twórczością liryczną zajmowała się tłumaczeniem tekstów francuskich, pisała też książki dla dzieci.

Twórczość

Charakterystyka

Twórczość Ostrowskiej zamknięta była w kręgu przeżyć i wzruszeń najgłębiej osobistych, niesłychanie emocjonalna i wyrażająca owe stany wzruszenia bezpośrednio jako strumień nastrojów, momentalnych wzruszeń. Poetka w tych wierszach prezentowała kobiecą subtelność, wyrafinowanie i dostojności. Reprezentowany przez nią kierunek to tzw. estetyzmem. Charakteryzuję się on poszukiwaniem form literackich wyrafinowanych, oryginalnych, modyfikowaniu istniejących schematów wersyfikacyjnych dla nadania im rymu giętkiego , zmienności nastrojów. W końcowej fazie rozwoju tej poezji można było zaobserwować treści refleksyjne, a także dużą religijności. Należy zauważyć fakt , iż poetka czynnie uczestniczyła w bieżących wydarzeniach historycznych, zwłaszcza związanych z odzyskaniem niepodległości. Poezja Ostrowskiej przechodzi znamienną ewolucję- od nastrojowej, refleksji w duchu poetyki symbolicznej do ukazywania liryzmu w świecie konkretnych rzeczy i zdarzeń. Jako pierwsza wśród „legionu kobiet piszących” w okresie Młodej Polski konkretyzuje obraz poetycki, robi to jednak w sposób bardzo subtelny, unika opisów. Świat przedmiotów jawi się czytelnikowi tylko w zasadniczych barwach i konturach, a treść psychiczna tylko przez aluzje i przybliżenia. Ostrowska to poetka wielkiej kultury, tłumaczka nowoczesnych poetów francuskich (m. in. Oscara Milosza i Mallarmégo) reprezentuje te właśnie najcenniejsze tendencje symbolizmu. Jest ona niewątpliwie najwybitniejszą przedstawicielką polskiego modernizmu. Ostrowska w pejzaż poetycki, często abstrakcyjny, wprowadza swój własny indywidualny sposób odczuwania i widzenia świata przyrody, oddawania uczuć i nastrojów właściwych jej epoce. Ona jako pierwsza sięgnęła do kobiecych treści w poezji. Podobnie jak inne piszące kobiety tego czasu fascynowała się motywem świętej grzesznicy z Nowego Testamentu, Magdaleną, i to jej poświęciła swój uznawany za najpiękniejszy wiersz pt. „Magdaleno, ciszo polna, Magdaleno ciszo leśna…”. Jej monistyczna koncepcja świata głosiła jedność człowieka z przyrodą i miała swoje filozoficzne korzenie w stoickiej doktrynie wiecznego powrotu.

Tomiki poezji

• Opale (1902)
• Poezje (1905)
• Jesienne liście (1905)
• Chusty ofiarne (1910)
• Krysta (1910, poemat dramatyczny)
• Liryka francuska (1910—11, 2 t., przekłady)
• Aniołom dźwięku (1913)
• ABC Polaka pielgrzyma (1916)
• Z raptularza 1910-1917 (1917)
• Pierścień życia (1919)
• Książka jutra (1922)
• Tartak słoneczny (1928)
• W starem lustrze (1928)
• Rozmyślania (1929)

Książki dla dzieci

• Bohaterski miś (1919)
• Córka wodnicy