Władysław Beksiński

Władysław Beksiński (ur. 16 czerwca 1850 w Sanoku, zm. 9 kwietnia 1929 tamże ) – inżynier architekt.

Syn Mateusza (1814-1886, założyciela Zakładów Kotlarskich, które dały początek późniejszej fabryce wagonów i autobusów Autosan) i Karoliny z Machalskich. Mąż Heleny Zajchowskiej z Dynowa. Ojciec Stanisława (ur. 28 lutego 1887, zm. 20 października 1953), Zygmunta Jana (ur. 1888) (Marii) Władysławy (ur. 1899) i Karoliny Zofii (ur. 1900). Dziadek Zdzisława (1929-2005), pradziadek Tomasza (1958-1999). Jego córka Władysława w 1922 roku wyszła za mąż za Franciszka Orawca i razem zamieszkali w Poroninie (wiosną 1940 roku Franciszek został zamordowany w Katyniu; był stryjem Bronisławy Orawiec-Löffler, która 10 kwietnia 2010 roku zginęła w katastrofie lotniczej w Smoleńsku). Władysława Orawiec po powstaniu warszawskim została wywieziona do III Rzeszy, a po powrocie wskutek ciężkiej choroby zmarła. Druga córka została żoną S. Wahla (dyrektor rafinerii ropy naftowej we Wróbliku Szlacheckim). Młoda para otrzymała jako wiano kamienicę przy ul. Sobieskiego 10, którą następnie odsprzedali Parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku. Jego syn Stanisław, inżynier geometra, także uzyskał wykształcenie na Politechnice Lwowskiej, i podobnie jak jego ojciec pracował w Wydziale Budowlanym sanockiego Urzędu Miejskiego.

Władysław Beksiński ukończył gimnazjum realne w Tarnowie. Absolwent architektury na Politechnice Lwowskiej. Po studiach pracował jako inżynier miejski w Nadwórnej. W 1886 roku, po śmierci ojca, przeprowadził się ponownie do Sanoka i objął stanowisko kierownika wydziału budowlanego w miejscowym magistracie.

W 1890 roku wszedł w skład Komisji Wodociągowej w Sanoku, zmierzającej do opracowania projektu wodociągów w mieście. W 1904 roku sporządził „Memoriał do Rady Gminnej Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka w sprawie mających się urządzić wodociągów”, który powstał w wyniku jego badań lokalizacji ujęć wody.

Był członkiem i zasiadał we władzach Towarzystwa Gimnastycznego Sokół w Sanoku, mieszczącym się w gmachu przy ulicy Mickiewicza 13. Był także jednym z najaktywniejszych członków Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka. Jego nazwisko znajduje się na drzewcu sztandaru TG Sokół w Sanoku, na jednym z 125 gwoździ upamiętniających członków.

Po wieloletniej, niespełna 40-letniej pracy na stanowisku architekta miejskiego i kierownika Wydziału Budowlanego, 5 stycznia 1928 przeszedł na emeryturę. Tego samego dnia na posiedzeniu Rady Miejskiej w Sanoku przyznano mu tytuł Honorowego Obywatela Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka jako uczczenie całokształtu pracy zawodowej i społecznej.

Władysław Beksiński jest pochowany w rodzinnym grobowcu na Cmentarzu Centralnym w Sanoku.

W 2011 otwarto w Sanoku ścieżkę spacerową pod nazwą „Śladami Rodu Beksińskich”, wytyczoną i przebiegającą przez miejsca w mieście związane z rodziną Beksińskich. Na jej trasie umieszczono jedenaście tablic informujących o dokonaniach przedstawicieli rodziny. Tablice wykonano w formie sztalug malarskich z uwagi na działalność Zdzisława Beksińskiego i artystyczne profesje innych członków rodziny.