Marian Franke

Marian Franke (ur. 21 marca 1877 we Lwowie, zm. 12 września 1944 we Lwowie) – polski lekarz internista, patolog, profesor Uniwersytetu Lwowskiego.

Kariera lekarska

Odbył studia medyczne w Uniwersytecie Lwowskim (u A. Gluzińskiego) i uniwersytecie w Wiedniu (u J. Pala) zakończone w 1900 uzyskaniem tytułu doktora wszech nauk lekarskich. Studia uzupełniające odbył w Berlinie (u E. Mendla) i Paryżu.

W 1900 rozpoczął pracę jako asystent w Katedrze i Klinice Chorób Wewnętrznych Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Lwowskiego. W 1908 roku habilitował się z patologii i terapii szczegółowej chorób wewnętrznych. W 1916 otrzymał tytuł profesora tytularnego i objął stanowisko p.o. kierownika Katedry Patologii i Terapii Szczegółowej. Od 1918 profesor nadzwyczajny, a od 1921 profesor zwyczajny. Od 1921 do 1939 kierował Katedrą Patologii Ogólnej i Doświadczalnej Uniwersytetu Jana Kazimierza. Tworząc w Zakładzie pracownię metodycznego badania młodzieży uprawiającej sport, stację badania przemiany gazowej u ludzi i zwierząt oraz pracownię badań balneologiczno-klimatycznych nadał mu charakter badawczo-kliniczny. W latach 1928-29 i 1936-37 pełnił funkcję dziekana Wydziału Lekarskiego. Po zajęciu Lwowa przez ZSRR, od września 1939 kierownik tej katedry w wydzielonym z Uniwersytetu Instytucie Medycznym, a w 1942 kierownik Oddziału Patologii na tej samej uczelni, przekształconej przez okupantów hitlerowskich w Staatliche Medizinische und Naturwissenschaftliche Fachkurse we Lwowie.

W pracy naukowej zajmował się kardiologią, nefrologią i patofizjologią krwi i krążenia krwi. Opracował metodę oznaczania enzymów proteolitycznych leukocytów i podał indeks proteolityczny, opisał postacie ostrego zapalenia nerek jako powikłań duru powrotnego. Zainicjował w Polsce badania w zakresie teleelektrokardiografii. Opracował podręcznik diagnostyki chorób układu krążenia.

Od 1930 członek korespondent Polskiej Akademii Umiejętności, a od 1937 członek czynny. Członek czynny Towarzystwa Naukowego we Lwowie, w roku 1921-22 jego wiceprezes, w roku 1922-23 prezes. Z powodu przywiązania do Lwowa trzykrotnie odmówił objęcia Katedr i Klinik Chorób Wewnętrznych w: Uniwersytecie Wileńskim (1921), Uniwersytecie Poznańskim (1923) i Uniwersytecie Warszawskim (1931).

Wybrane publikacje naukowe

• Surowica rozpuszczająca ciałka białe krwi (1901)
• O rzadkiej postaci niemiarowości ruchów serca (1905)
• O sposobach wyrównania wad zastawki trójdzielnej (1906)
• O leczeniu przewlekłej niedomogi mięśnia sercowego (1909)
• Znaczenie fizjologiczne części przedsionkowo-komorowej układu przenośniego serca (1912)
• Diagnostyka chorób narządu krążenia (1921)
• Nowe drogi w medycynie wewnętrznej (1922)
• Skrypta patologji ogólnej i doświadczalnej (1923)
• Badania nad patogenezą mocznicy (1924)
• Leczenie przewlekłych schorzeń serca (1926)

Służba wojskowa

W czasie I wojny światowej był lekarzem frontowym armii austriackiej, w 1918 brał udział w obronie Lwowa, a w 1921 pełnił służbę jako podpułkownik-lekarz Wojska Polskiego.

Śmierć

Zmarł 12 września 1944 we Lwowie i został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.