Bolesław Krzyżanowski

Bolesław Marian Krzyżanowski (8 września 1897 w Jodłowej, w pow. jasielskim, zm. 5 listopada 1951 w Tarnowie) pułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

W 1914 r. ukończył ośmioklasową szkołę realną w Tarnowie. W 1911 r., w trakcie nauki, wstąpił do Polskich Drużyn Strzeleckich, a w sierpniu 1914 r. do Legionów Polskich. Dowodził plutonem i kompanią w 1 Pułku Piechoty Legionów. Po kryzysie przysięgowym w sierpniu 1917 r. wcielony został do Cesarskiego i Królewskiego 57 Pułku Piechoty i w jego składzie walczył na froncie włoskim.

13 listopada 1918 r. przyjęty został do Wojska Polskiego. Dowodził kompanią, a następnie batalionem 5 Pułku Piechoty Legionów, w obronie Lwowa i na froncie litewsko-białoruskim. W 1919 roku wyjeżdża do Francji, gdzie od 2 listopada 1919 roku studiuje w Specjalnej Szkole Wojskowej w Saint-Cyr. Do Polski wraca w sierpniu 1920 roku i bierze udział w wojnie polsko-bolszewickiej, jako dowódca batalionu w 13 Pułku Piechoty a następnie w 36 Pułku Piechoty Legii Akademickiej.

Po zakończeniu działań wojennych zostaje wykładowcą taktyki w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie pełniąc tę funkcję do września 1922 r. W latach 1922-1924 był słuchaczem Kursu Normalnego Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie. Z dniem 1 października 1924 r., po ukończeniu kursu i uzyskaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, przydzielony został do Wyższej Szkoły Wojennej na stanowisko asystenta. Następnie został kierownikiem przedmiotu w katedrze taktyki piechoty Wyższej Szkoły Wojennej, funkcję tę pełni do 1928 roku.

Następnie zostaje kolejno: dowódcą 1 Pułku Piechoty Legionów w Wilnie, I oficerem sztabu Inspektoratu Armii gen. Stefana Dąb-Biernackiego, dowódcą piechoty dywizyjnej 19 Dywizji Piechoty w Wilnie. W dniu 11 września 1938 roku został dowódcą 24 Dywizji Piechoty w Jarosławiu.

Jako dowódca 24 Dywizji Piechoty bierze udział w kampanii wrześniowej w składzie Armii „Karpaty”. W dniu 9 września 1939 roku na skutek niepowodzeń w walce i załamania psychicznego przekazuje dowodzenie dywizji płk. dypl. Bolesławowi Schwarzenbergowi-Czernemu i zgłosił się do dyspozycji dowódcy Armii „Karpaty” gen. Kazimierza Fabrycego.

W dniu 18 września 1939 roku roku przekroczył granicę rumuńską i został internowany. 8 lutego 1941 roku został przekazany przez władze rumuńskie Niemcom i przebywa kolejno w obozach jenieckich: Oflagu VIIC Laufen i Oflagu VIB Doessel.

Po uwolnieniu z niewoli w 1946 roku wraca do Polski i pracuje w Muzeum Ziemi Tarnowskiej w Tarnowie. Zmarł 5 listopada 1951 roku w Tarnowie i tam został pochowany.