Gustaw Macewicz

Gustaw Juliusz Ksawery Macewicz (ur. 3 września 1878 w majątku Prussy, zm. 1 lutego 1933 w Warszawie) – pułkownik awiacji Armii Imperium Rosyjskiego i generał brygady Wojska Polskiego.

Gustaw Juliusz Ksawery Macewicz urodził się 3 września 1878 w majątku Prussy, w powiecie czerkawskim, w ówczesnej guberni kijowskiej. Był synem Gustawa Macewicza i Kazimiery z Cywińskich. Po ukończeniu 7 klas szkoły realnej Pankiewicza w Warszawie wstąpił do Oficerskiej Szkoły Kawalerii w Elizawetgradzie. Od 1900 oficer zawodowy armii rosyjskiej, służył do 1911 w stopniu korneta w 9 Pułku Kirasjerów w Białej Cerkwi. W 1911 skończył pierwszy kurs pilotażu wojskowego w Rosji. Ukończył szkołę pilotów w Sewastopolu. Początkowo dowodził 7 eskadrą lotniczą, później objął dowództwo 9 dywizjonu lotniczego w Ossowcu. Po wybuchu I wojny światowej objął stanowisko inspektora wojsk lotniczych w sztabie Rosyjskiego Frontu Zachodniego. W 1916 uległ ciężkiemu wypadkowi lotniczemu, w wyniku którego zapadł na ciężką chorobę płuc.

Będąc w stopniu podpułkownika wstąpił w 1917 do I Korpusu Polskiego. W październiku 1918 przyjechał do Polski i wstąpił do Wojska Polskiego. 22 stycznia 1919 został mianowany inspektorem wojsk lotniczych formacji wielkopolskich (dowódcą lotnictwa byłego zaboru pruskiego) z kwaterą w Poznaniu.

23 maja 1919 został oficjalnie przyjęty przez Komisariat Naczelnej Rady Ludowej do Sił Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim, w stopniu pułkownika ze starszeństwem z 1 lipca 1914. 23 czerwca 1919 Komisariat Naczelnej Rady Ludowej nadał mu starszeństwo w posiadanej szarży pułkownika wojsk lotniczych od dnia 1 stycznia 1913, a dwa dni później, na wniosek głównodowodzącego generała piechoty Józefa Dowbor-Muśnickiego, mianował generałem podporucznikiem w wojskach lotniczych.

Od 25 września 1919 był Inspektorem Wojsk Lotniczych Wojska Polskiego (w miejsce Hipolita Łossowskiego). Między innymi, połączył on formacje lotnicze powstałe w centralnej Polsce z lotnictwem wielkopolskim i przybyłym z Francji lotnictwem Armii Hallera. 7 marca 1920 został dowódcą polskiego lotnictwa wojskowego - szefem Departamentu Żeglugi Powietrznej Ministerstwa Spraw Wojskowych. Doprowadził do wzmocnienia lotnictwa polskiego do 20 eskadr (wiosna 1920).

29 maja 1920 Naczelny Wódz zatwierdził go w stopniu pułkownika Wojsk Lotniczych ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920, a 4 czerwca 1920 Minister Spraw Wojskowych, generał porucznik Józef Leśniewski zezwolił mu korzystać z tytułu generała podporucznika.

Ze stanowiska szefa departamentu został odwołany 20 stycznia 1923, na skutek choroby. Począwszy od 30 września 1925 został przeniesiony w stan spoczynku. Był inicjatorem budowy Pomnika Ku Czci Poległych Lotników oraz brał udział w działalności charytatywnej dla lotników inwalidów oraz rodzin poległych lotników.

Za wielkie zasługi, jakie położył na polu organizacji lotnictwa jako pierwszy Inspektor Lotnictwa i Szef Departamentu III Żeglugi Napowietrznej M. S. Wojsk.

Awanse

w Armii Imperium Rosyjskiego

• podporucznik - 1900
• porucznik - 1904
• podrotmistrz - 1908
• rotmistrz - 1916
• podpułkownik - 1917

w Siłach Zbrojnych Polskich w byłym zaborze pruskim

• pułkownik - 23 maja 1919 ze starszeństwem z 1 stycznia 1913
• generał podporucznik - 23 czerwca 1919

w Wojsku Polskim

• pułkownik - zatwierdzony 29 maja 1920 ze starszeństwem z 1 kwietnia 1920
• tytularny generał podporucznik - 4 czerwca 1920
• generał brygady - zweryfikowany 3 maja 1922 ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie generałów

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Oficerski Legii Honorowej
• Order św. Anny z Mieczami kl. 2
• Order św. Stanisława z Mieczami kl. 2
• Order św. Anny kl. 3
• Order św. Stanisława kl. 3
• Order św. Włodzimierza kl. 4
• Order św. Anny kl. 4