Włodzimierz Kozubski

Włodzimierz Antoni Kozubski (ur. 10 sierpnia 1880 w Bochni, zm. 14 października 1951 w Warszawie) – polski prawnik, profesor Uniwersytetu Warszawskiego, członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Był synem Ludwika (lekarza) i Marii z domu Trybulec. W 1899 ukończył gimnazjum w Nowym Sączu i podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim (do 1904), m.in. u Stanisława Wróblewskiego. Uzupełniał wykształcenie na uniwersytecie w Wiedniu (1904-1905), w 1905 na UJ obronił doktorat praw. W latach 1904-1906 pracował jako urzędnik w sądach w Krakowie, następnie został sędzią Prokuratury Generalnej w Wiedniu i urzędnikiem w Ministerstwie Komunikacji (do 1914). Kierował akcją dla uchodźców wojennych przy Ministerstwie dla Galicji (1914-1916); w 1916 osiadł w Lublinie, gdzie został kierownikiem Biura Krajowego ds. Gospodarczych i Społecznych Generalnego Gubernatorstwa, wchodził w skład Zarządu Krajowej Rady Gospodarczej, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komitetu Technicznego i komisarza Rady Nadzorczej Polskiej Centrali Handlowej oraz wykładał ekonomię polityczną na kursach Krajowego Komisariatu Cywilnego dla urzędników administracji.

W 1923 habilitował się na Uniwersytecie Jagiellońskim na podstawie pracy Opieka nad kobietami w prawie rzymskim i został docentem w Katedrze Prawa Rzymskiego; pełnił także funkcję wiceprezesa Państwowej Komisji Oszczędnościowej (1923-1924). Z pracy na UJ odszedł w 1931; w 1934 został docentem w Katedrze Prawa Rzymskiego Uniwersytetu Warszawskiego, dwa lata później profesorem nadzwyczajnym i kierownikiem tej katedry. W czasie II wojny światowej brał udział w tajnym nauczaniu, po wojnie powrócił do pracy na Uniwersytecie Warszawskim. W 1946 objął Katedrę Prawa Cywilnego, wraz z nominacją na profesora zwyczajnego. Prowadził aktywną działalność na rzecz odbudowania zniszczonego w czasie wojny domu profesorów uniwersytetu przy ulicy Wilczej; odszedł na emeryturę w 1950. Od 1947 był jednocześnie radcą prawnym Polskiego Banku Komunalnego. Dojeżdżając z Warszawy wykładał również na Uniwersytecie Łódzkim.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały prawo rzymskie, prawo cywilne i prawo kanoniczne. Wraz z Rafałem Taubenschlagiem wydał Zbiór źródeł do rzymskiego prawa prywatnego (1931); przygotowali również tłumaczenie pracy Instytucje, historia i system rzymskiego prawa prywatnego Rudolfa Sohma (1925). Kozubski prowadził wieloletnie badania nad Corpus Iuris Civilis. Zajmował się zagadnieniami zasiedzenia na drodze publicznej oraz unieważnienia małżeństwa według prawa kanonicznego.

W 1947 został powołany na członka-korespondenta Towarzystwa Naukowego Warszawskiego.

Włodzimierz Kozubski spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kw. 236–III–11).

Odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Polonia Restituta (1923)
• Krzyż Kawalerski Orderu Franciszka Józefa

Publikacje (wybór)

• Odpowiedzialność kolei za przewóz bagażu (1910)
• Słownik polsko-niemiecki dla użytku prawników (1912, z Lubosławem Wyszatyckim)
• Opieka nad kobietami w prawie rzymskim, 1923
• Rafał Taubenschlag (1934)
• Elementy kodyfikacji justyniańskiej (1935)
• O wpływach orientalnych na ustawodawstwo justyniańskie (1936)
• Historia i instytucje rzymskiego prawa prywatnego (1938, z Rafałem Taubenschlagiem)
• Historia i źródła rzymskiego prawa prywatnego (1938)
• Małżeństwo w zaraniu wieków (1946)
• Konwalidacja wyroków konsystorskich w świetle ustawy z dnia 24 IV 1947 roku (1949)
• Przypadek zastosowania Privilegium Paulinum (1949)
• Od prawa rzymskiego do prawa antycznego (1950)
• Prawzory banków (1950)