Maksymilian Milan-Kamski

Maksymilian Milan-Kamski (ur. 18 października 1895 w Trzebieńczycach, zm. 8 października 1979 w Warszawie-Włochach) – generał brygady Wojska Polskiego.

Młodość

W latach 1907-1910 uczył się w gimnazjum oświęcimskim, a następnie do 1914 w Wadowicach. W 1911 jako członek Związku Strzeleckiego ukończył kurs podoficerski.

I wojna światowa

Po wybuchu wojny wstąpił do kompanii Strzelców Podhalańskich w Zakopanem, skąd został skierowany do szkoły podchorążych w Krakowie, gdzie także zdał eksternistyczną maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim. W 1915 objął dowództwo kompanii 6 Pułku Piechoty Legionów. W latach 1915–1916 brał udział w kampanii wołyńskiej. 6 sierpnia 1917, po kryzysie przysięgowym, został wcielony jako poddany austriacki do 32 Pułku Piechoty Obrony Krajowej w Nowym Sączu (w stopniu szeregowego). Tam rozpoczął konspiracyjną działalność w POW, w której został wkrótce komendantem Okręgu. Aresztowany przez Austriaków w maju 1918 za ćwiczenie peowiaków. Po ucieczce z aresztu melduje się u komendanta POW, płk. Edwarda Rydza-Śmigłego, który mianuje go szefem wyszkolenia wojskowego Okręgu POW w Kijowie. Tam organizuje lotne oddziały POW.

Lata 1918-1920

We wrześniu 1918 z rozkazu komendanta głównego POW przedostał się na Kubań do formowanej tam 4 Dywizji Strzelców Polskich gen. Lucjana Żeligowskiego. Początkowo objął funkcję oficera operacyjnego Oddziału Polskiego, a następnie szefa łączności w sztabie. Po przetransportowaniu drogą morską Dywizji z Noworosyjska do Odessy, objął w listopadzie 1918 dowództwo batalionu w 13 Pułku Strzelców, późniejszym 28 Pułku Strzelców Kaniowskich. W szeregach Dywizji przeszedł w 1919 z Odessy do Stanisławowa. Wziął udział w walkach przy forsowaniu Seretu i oczyszczaniu terenu aż po rzekę Zbrucz (wrzesień 1919). Przerzucony następnie pod Wilno, na polsko-litewską linię demarkacyjną, pozostał na pozycjach do stycznia 1920.

Lata międzywojenne

Od 1920 pełni służbę w Oddziale V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 listopada 1924 został przeniesiony z Biura Szefa Administracji Armii do 28 Pułku Strzelców Kaniowskich z „równoczesnym odkomenderowaniem na roczny Kurs Doszkolenia Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie”. Z dniem 15 października 1925, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego został przydzielony do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie na stanowisko szefa sztabu. W maju 1927 objął dowództwo 49 Pułku Piechoty w Kołomyi. Od 2 maja 1929 do 26 sierpnia 1930 pełnił funkcję komendanta Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej. We wrześniu 1930 został dowódcą piechoty dywizyjnej 26 Dywizji Piechoty w Skierniewicach. 4 kwietnia 1936 został wyznaczony na stanowisko dowódcy 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie. W sierpniu 1939 został zastępcą generała brygady Władysława Langnera, dowódcy Okręgu Korpusu Nr VI we Lwowie.

II wojna światowa

Z polecenia gen. Langnera 14 września 1939 rozpoczął formowanie Grupy Operacyjnej „Dniestr”, której zadaniem miała być obrona 170 km odcinka Dniestru. Do jego dyspozycji oddano jedynie batalion saperów, pułk KOP "Podole" i pułk kawalerii ppłk. Włodzimierza Gilewskiego. W skład tej grupy miały wejść także ośrodki lwowskiego i przemyskiego DOK. 17 września podległe mu oddziały, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza, nie podjęły walki. 18 września w południe GO "Dniestr" przekroczyła granicę rumuńską. Został internowany w obozie Baile Herculane, skąd uciekł wiosną 1940 i przez Turcję przedostał się na Bliski Wschód. Nie otrzymał żadnego przydziału i resztę wojny spędził w Ośrodku Zapasowym Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich w Latrun, w Palestynie.

Lata powojenne

W latach 1945–1952 przebywał w Wielkiej Brytanii, a następnie przeniósł się do Kanady. W 1958 powrócił do kraju i zamieszkał we Włochach pod Warszawą. Zmarł 8 października 1979. Pochowany na starych Powązkach.

Awanse

• chorąży – 1915
• kapitan – 1918
• podpułkownik – czerwiec 1920 z pominięciem majora
• pułkownik – 1 stycznia 1928 ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 10. lokatą w korpusie oficerów piechoty
• generał brygady – 19 marca 1939

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Niepodległości z Mieczami
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921 "Polska Swemu Obrońcy"
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości