Stanisław Gąsienica Sieczka

Stanisław Gąsienica Sieczka (ur. 24 października 1904 w Zakopanem, zm. 10 października 1975 tamże) – polski narciarz klasyczny, olimpijczyk. Reprezentant Polski w skokach narciarskich i kombinacji norweskiej. Ojciec Romana Gąsienicy Sieczki, Krystyny oraz Kazimierza . Reprezentował barwy klubów SN PTT i ON "Sokół". Był też jednym z pierwszych zawodników, którzy specjalizowali się w skokach narciarskich.

Przebieg kariery

Gąsienica Sieczka ukończył szkołę podstawową i przyuczył się do zawodu stolarza. Od najmłodszych lat skakał i biegał na nartach. W 1922 wyróżniał się w biegach juniorów. Swoje pierwsze sukcesy odniósł na narciarskich mistrzostwach Polski w 1924 w Krynicy, kiedy to zajął 3. miejsce w biegu sztafetowym (wraz z Andrzejem Krzeptowskim i Adamem Krzeptowskim). Trzeci był również wtedy w zawodach skoków, w kategorii seniorów II klasy oraz szósty w biegu z przeszkodami. W konkursie skoków osiągnął najdalszą odległość – 20,5 m. W łącznej klasyfikacji do biegu złożonego był czwarty. W I i II mistrzostwach Zakopanego był pierwszy w biegu głównym i skokach w klasie II seniorów. 22 marca 1925 wystąpił w konkursie skoków otwierających nową skocznię, Krokiew w Zakopanem, stworzoną przez Karola Stryjeńskiego. Podczas zawodów padał deszcz. Wilgoć i płytka warstwa śniegu tamowały siłę rozbiegu. Czołówka polskich skoczków skakała ze skróconego rozbiegu. Zawodnicy zostali podzieleni na trzy klasy i grupę juniorów. Gąsienica Sieczka w drugiej serii konkursowej skokiem na 36 m ustanowił pierwszy rekord Krokwi i jednocześnie rekord Polski. Z notą 17,208 punktu zwyciężył przed Henrykiem Mückenbrunnem (16,267 pkt.) i Aleksandrem Rozmusem (15,896 pkt.) Zawody zostały opisane w prasie, między innymi 3 kwietnia w Głosie zakopiańskim.

W marcu 1926 wziął udział w międzynarodowym konkursie skoków w Harrachovie, gdzie na pokrytej lodem skoczni zajął 5. pozycję. W Wengen uplasował się na 8. lokacie, skokiem na 42 m bijąc rekord swojego kraju. Wielu zawodników, w tym kilku najlepszych, miało upadki. W 1927 był czwarty na mistrzostwach Czechosłowacji w Novým Světe w Karkonoszach (rywalizacja odbywała się w dniach 28-30 stycznia), ustanawiając kolejny, o pół metra dłuższy od poprzedniego, rekord Polski. Startował też udanie w zawodach podczas konkursu w Pontresinie w Szwajcarii, gdzie skoczył 66 m, ale nie zwyciężył, ponieważ przypadkowo dotknął reką zeskoku. W tamtym sezonie był jeszcze 6. w Klosters i 3. w Arosie.

W 1928 reprezentował barwy Polski na igrzyskach olimpijskich w Sankt Moritz. Sieczka skakał ostrożnie, gdyż był po kontuzji (nadwyrężenie ramienia), ale mimo to zajął najlepsze miejsce z Polaków. Był na 23. pozycji, po skokach na odległość 58 m i 41 m, z łączną notą 13,917 pkt. Rezultat z pierwszej serii dał mu kolejny rekord Polski. Po Igrzyskach wystartował w odbywających się 22 lutego prestiżowych zawodach w Pontresinie. Był 10., z kolejnym krajowym rekordem – tym razem wynoszącym 63 m. Został też rekordzistą skoczni w Jaworzynce (34 m).

W 1929 startował na mistrzostwach świata w narciarstwie klasycznym, które odbywały się w Zakopanem. Podczas konkursu skoków i biegu zjazdowego mróz sięgał 35 stopni Celsjusza. W kombinacji norweskiej Gąsienica Sieczka zajął 13. pozycję w skokach 34 m i 44 m, w biegu był 27., co łącznie dało mu 21. pozycję. W niedzielnym konkursie skoków na Krokwi Sieczka zajął 38. miejsce, gdyż jego drugi skok na 45,5 m zakończył się upadkiem. Po konkursie najlepsi zawodnicy podjęli próbę bicia rekordu skoczni. Sigmund Ruud skoczył 71,5 m, ale miał upadek, natomiast Sieczka osiągnął 66 metrów, ustanawiając rekord obiektu. Był to ostatni w jego karierze rekord Polski.

Po zakończeniu kariery

Zagrał w dwóch filmach Adama Krzeptowskiego: w Białym śladzie z 1932, gdzie zagrał Jaśka i Zamarłym echu z 1934, gdzie wcielił się w Jędrka Liptowskiego. Po zakończeniu kariery zajął się gospodarstwem i stolarką. Po II wojnie światowej pracował w wytwórni nart w Zakopanem. Na nartach skakał jego syn Roman, który także był rekordzistą Krokwi i olimpijczykiem (Cortina d'Ampezzo 1956). Stanisław Gąsienica Sieczka zmarł 10 października 1975 i został pochowany na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.