Franciszek Kawa

Franciszek Józef Remigiusz Kawa (ur. 1 października 1901 we Lwowie, zm. 10 lutego 1985 w Oslo) – polski sportowiec (biegacz narciarski i lekkoatleta), olimpijczyk.

W 1914, pomimo małoletności, został przyjęty do Legionów Polskich, w których odbył zimową kampanię karpacką oraz besarabską. W 1915 zwolniony ze względu na młody wiek. W lutym 1918 wstąpił do POW, a w maju 1919 do Wojska Polskiego. Walczył w wojnie polsko-ukraińskiej i wojnie polsko-bolszewickiej. Został zdemobilizowany w 1921.

Ukończył w 1921 VIII Gimnazjum Realne im. Śniadeckiego we Lwowie uzyskując świadectwo dojrzałości. Następnie studiował do 1924 na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej, ale studiów nie ukończył wskutek trudności materialnych. W 1925 uzyskał stopień podporucznika rezerwy, a w 1935 porucznika rezerwy.

Jako lekkoatleta specjalizował się w biegach na średnich dystansach, Został mistrzem Polski na 1500 m w 1923 i wicemistrzem na 800 m w tym samym roku. Był także brązowym medalistą na 800 m w 1925. W tym samym roku pobił rekord Polski w biegu na 1000 m, który przetrwał dwa miesiące.

Rekordy życiowe:

• Bieg na 800 metrów – 2:03,6
• Bieg na 1500 metrów – 4:16,7

Jako narciarz specjalizował się w biegach. Startował na Igrzyskach Olimpijskich w 1928 w St.Moritz w biegu na 50 km, w którym zajął 27. miejsce. Był także wicemistrzem Polski na tym dystansie w 1930.

Startował w barwach klubów lwowskich: Pogoń, Czarni i Karpackie Towarzystwo Narciarzy, a także w AZS Warszawa.

Wziął udział w wojnie obronnej Polski '39 w stopniu porucznika. Został wzięty do niewoli i przebywał w oflagach, m.in. w Gross-Born i Woldenbergu. Uczestniczył w zorganizowanych przez jeńców w Oflagu II C Woldenberg igrzyskach sportowych, które odbyły się pod hasłem Rok Olimpijski 1944; te niezwykłe zawody zostały rozegrane w dniach od 23 lipca do 13 sierpnia 1944 roku. Po wyzwoleniu pracował w Polsce w przedsiębiorstwach budowlanych. Autor książek o instalacjach sanitarnych, np: Kotłownie centralnego ogrzewania, Wyd. ARKADY, W-wa 1959. W 1959 wyemigrował do Norwegii. Pracował tam w przedsiębiorstwie zajmującym się instalacjami sanitarnymi.

***

inżynier, lwowski lekkoatleta i narciarz, olimpijczyk z St. Moritz (1928). Urodzony 3 października 1901 we Lwowie, syn Jana i Anieli, ukończył miejscowe Państwowe Realne Gimnazjum im. J. Śniadeckiego (1921) i Wydział Mechaniczny Politechniki Lwowskiej (specjalista w zakresie ogrzewania, wentylacji i klimatyzacji, przedstawiciel duńskiej firmy REKA w Starachowicach). Uczestnik kursów sokolich, legionista (małoletni), członek POW, żołnierz 8 i 9 pułku ułanów (21 miesięcy na froncie), ppor. (1925), por. rez. Wojska Polskiego (1.01.1935), uczestnik kampanii wrześniowej 1939 (6 p. strzelców konnych), jeniec oflagu w Niemczech.

Po zakończonej wojnie powrócił do Polski (do 1959 był znanym działaczem narciarskim).

W 1962 wyjechał do Norwegii, gdzie przebywał aż do śmierci.

Członek klubów lwowskich, uprawiał dwie dyscypliny sportu. Zimą jeździł na nartach (w barwach AZS Warszawa), był m. in. wicemistrzem Polski w biegu na 50 km (1930) i dostał się do reprezentacji na IO.

Większe sukcesy na arenie krajowej miał w lekkoatletyce występując w Pogoni (1922-1923) i Czarnych (1924-1930). Był rekordzistą kraju w biegu na 1000 m - 2.45,9 (23 maja 1925 Lwów), mistrzem Polski na 1500 m (1923) i wicemistrzem na 800 m (1923).

Rekordy życiowe:

800 m - 2.03,6 (27 maja 1928 Lwów) i

1500 m - 4.16,7 (18 lipca 1926 Lwów).

Zmarł 10 lutego 1985 w Oslo, gdzie spoczywa na tamtejszym cmentarzu Venstre Gravlund.

Źródło: http://www.olimpijski.pl