Władysław Spałek

Władysław Spałek (ur. 14 grudnia 1887 w Krzemieńcu, zm. 1977) – pułkownik saperów Wojska Polskiego.

Władysław Spałek urodził się 14 grudnia 1887 roku w Krzemieńcu na Wołyniu. W latach 1901-1909 uczęszczał do gimnazjum w Ostrogu, a następnie do Szkoły Rolniczej Zachariasza Iwanowicza Škurìna w Leduchowie, w której złożył maturę. W 1910 roku został powołany do Armii Imperium Rosyjskiego. W 1911 roku skierowano go do Szkoły Wojskowej w Irkucku, którą ukończył w 1914 specjalność inżynieryjną. Służbę zawodową rozpoczął w 1 syberyjskim batalionie saperów, w szeregach którego walczył podczas I wojny światowej. Pod koniec 1914 roku dostał się do niewoli niemieckiej, w której przebywał do jesieni 1918 roku.

Na początku grudnia 1918 roku rozpoczął służbę w Wojsku Polskim. Otrzymał przydział do Sekcji Inżynierii i Saperów Departamentu Technicznego Ministerstwa Spraw Wojskowych, w której organizował zaopatrzenie wojsk w sprzęt i środki saperskie. Na początku 1919 roku wyjechał z misją wojskową do Francji po zakup sprzętu saperskiego. Po zakończeniu misji pozostał w Paryżu jako słuchacz Ecole Militaire du Génie, którą ukończył w 1920 roku. Po powrocie pracował nadal w tym Departamencie Technicznym Ministerstwa Spraw Wojskowych, na stanowisku kierownika referatu technicznego. W 1921 roku brał czynny udział, jako ochotnik, w III Powstaniu Górnośląskim. Pełnił funkcję szefa inżynierii i saperów przy Grupie Wschodniej i Naczelnym Dowództwie Powstania Górnośląskiego. Kierował robotami przy odbudowie mostów, budowie obiektów fortyfikacyjnych i brał udział w walkach pod Górą Św. Anny.

Po wkroczeniu wojsk polskich na Górny Śląsk, wrócił do Departamentu V Inżynierii i Saperów Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1922 roku był wykładowcą fortyfikacji w Szkole Podchorążych Piechoty w Warszawie i w tym samym roku został dowódcą batalionu szkolnego w tej szkole. W latach 1923-1926 dowodził batalionem szkolnym w Oficerskiej Szkole Inżynierii pozostając oficerem nadetatowym 1 Pułku Saperów. W 1926 roku, podczas przewrotu majowego, wierny rządowi dowodził grupą podchorążych broniąc rejonu Oficerskiej Szkoły Inżynieryjnej i części lotniska mokotowskiego. W tym samym roku został zastępcą dowódcy 9 pułku saperów, a od 1927 do 1930 roku dowódcą baonu mostowego. Następnie został przeniesiony na stanowisko zastępcy szefa Departamentu Zaopatrzenia Inżynieryjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych, a potem na zastępcę szefa Departamentu Technicznego gdzie opracował „Plan motoryzacji saperów” i 1 grudnia 1934 roku został zastępcą Dowódcy Broni Pancernych. W 1937 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 1 Grupy Saperów, na którym pozostał do wybuchu wojny w 1939 roku.

Z chwilą wybuchu II wojny światowej dowódca Wojsk Kolejowych w Polu. W 1940 roku pełni obowiązki komendanta podobozu w Tighuabruaich (Tignabruaich) na szkockiej wyspie Bute, później zwanej "Wyspą Wężów". Był autorem krótkiego zarysu „Organizacja saperów w latach 1918-1939”.

Awanse

• podporucznik - 1914
• major – 1921 zweryfikowany ze starszeństwem od 1 czerwca 1919
• podpułkownik – ze starszeństwem z 1 stycznia 1930 roku i 5. lokatą
• pułkownik - ze starszeństwem z 19 marca 1937 roku

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari – nr. L 8189 w 1922.
• Medal Niepodległości - 1932.
• Krzyż Walecznych x 2 – po raz pierwszy w 1921 rozkaz L 2033.
• Złoty Krzyż Zasługi x 2 - 1933.
• Krzyż na Śląskiej Wstędze Waleczności i Zasługi
• Order Gwiazdy Rumunii Krzyż Oficerski - 1923.
• Odznaka "Znak Pancerny" - 1934.