Adam Konarski

Adam Konarski herbu Abdank (ur. 1526, zm. 2 grudnia 1574 w Ciążeniu) – biskup poznański i dyplomata.

Jego rodzicami byli wojewoda kaliski Jerzy Konarski oraz Agnieszka z Kobylińskich. Studia rozpoczął w Akademii Lubrańskiego, następnie uczył się we Frankfurcie nad Odrą, od 1542 w Wittenberdza, a następnie w Padwie, skąd wrócił do kraju w 1547 roku. Starał się wówczas o koadiutorię prepozytury poznańskiej, której nie otrzymał jednak. W związku z tym wypełniając wolę swojego ojca rozpoczął karierę świecką.

W 1548 roku został przyjęty na dwór królewski obejmując urząd sekretarza królewskiego, a od 1551 roku także podkomorzego poznańskiego. W tym samym roku zrzekł się jednak urzędu podkomorzego otrzymując poznańską prepozyturę. W latach 1552-1554 Zygmunt August wysłał go z misją dyplomatyczną do Rzymu. Po powrocie do kraju otrzymał godność kanonika krakowskiego i scholastyka łęczyckiego. W 1560 roku król ponownie wysłał go do Rzymu gdzie dostarczył obediencję dla nowego papieża Piusa IV oraz uzyskał zgodę na przeniesienie biskupa chełmskiego Jakuba Uchańskiego, pomimo wcześniejszych podejrzeń o herezję, na tron kujawski. Sukces ten sprawił, że Zygmunt August wysłał go ponownie do Rzymu i Neapolu w sprawie dochodzenia roszczeń polskiego króla do spadku po królowej Bonie. Zadowolony monarcha wystarał się dla Konarskiego o tron biskupi w Poznaniu zwalniając go jednocześnie w 1562 roku ze służby królewskiej, jednak nowo mianowany biskup powrócił dopiero z poselstwa w 1564 roku i dopiero wówczas objął urząd kościelny.

Po powrocie do kraju Konarski sprzeciwił się Uchańskiemu, który był już wówczas prymasem w sprawie zwołania synodu narodowego i udzielenia rozwodu królowi. W 1565 podczas obrad Sejmu protestował przeciwko wprowadzaniu podatków dla chłopów na cele obronne, proponując w zamian przeznaczenie na ten cel dochodów z ceł. W latach 1566-1567 biskup opuścił kraj i udał się do Padwy. Po powrocie do Polski, na Sejmie w 1569 roku starał się o wcielenie województwa kijowskiego do Korony oraz zastąpienie pospolitego ruszenia obroną potoczną. Był sygnatariuszem aktu unii lubelskiej 1569 roku[1].W latach 1570-1571 król wysłał go dwukrotnie jako mediatora do Maksymiliana II Habsburga w sprawie jego traktatu z Janem II Zygmuntem Zápolyą. Po raz trzeci udał się w 1571 roku do cesarza Maksymiliana II w sprawie zakazu uczestnictwa poddanych cesarza w żegludze narewskiej poddanych Habsburga.

W czasie sejmu konwokacyjnego w 1573 roku wziął udział w układaniu konfederacji warszawskiej jednak nie podpisał jej. Podczas elekcji popierał początkowo arcyksięcia Ernesta Habsburga, jednak ostatecznie poparł Walezego. Został też przewodniczącym delegacji sejmowej wiozącym Henrykowi warunki koronacji, jednak przyjął tę funkcję niechętnie z powodu przyznania Andrzejowi II Górce - przywódcy protestantów roli jego zastępcy. Podczas pobytu w Paryżu złożył, 29 sierpnia 1573 roku, na ręce króla protest duchowieństwa przeciw konfederacji warszawskiej. Protest ten powtórzył podczas sejmu koronacyjnego. U schyłku życia, po ucieczce Walezego, naraził się szlachcie nawołując do cierpliwego oczekiwania na powrót króla lub abdykację, a nie przeprowadzanie kolejnej elekcji która może doprowadzić do dwuwładzy.

Jako biskup poznański zapisał się jako gorący zwolennik kontrreformacji. Starał się o poprawę obyczajów kleru, sprowadził do Poznania jezuitów doprowadził; do założenia przez nich w mieście kolegium. W walce z reformacją nie ograniczał się wyłącznie do mieszczan. Nie bał się także narazić potężnemu rodowi Górków zabraniając pochówku protestanta Łukasza III w rodzinnym grobowcu w poznańskiej katedrze.

Za zasługi kapituła poznańska po śmierci ufundowała mu wystawny nagrobek dłuta Hieronima Canavasiego w poznańskiej katedrze.