Włodzimierz Burzyński

Włodzimierz Burzyński (ur. 29 kwietnia 1900 w Przemyślu, zm. 17 lipca 1970 w Gliwicach) - polski inżynier teoretyk budownictwa, profesor Politechniki Lwowskiej, po wojnie Politechniki Śląskiej w Gliwicach.

W 1918 ukończył gimnazjum w Przemyślu, po czym zapisał się na Politechnikę Lwowską. Uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 i akcji plebiscytowej na Spiszu i Orawie, w 1920 w wojnie polsko-bolszewickiej, następnie w powstaniu śląskim. W 1925 uzyskał dyplom inżyniera budowy dróg i mostów na Politechnice Lwowskiej. W 1928 obronił doktorat, w 1929 studiował w Getyndze i Zurychu. Od 1930 zastępca profesora mechaniki politechniki we Lwowie, w 1933 habilitował się z mechaniki kontinuów. W 1934 mianowany profesorem mechaniki technicznej, w roku akademickim 1938/39 dziekan Wydziału Mechanicznego.

W okresie sowieckiej okupacji Lwowa nadal prowadził działalność naukową. W sierpniu 1940 był gościem Wszechzwiązkowego Komitetu ds. Nauki ZSRR w Moskwie, kierował katedrą wytrzymałości materiałów i był zastępcą dyrektora Lwowskiego Instytutu Politechnicznego. W czasie okupacji hitlerowskiej, w latach 1942-1944 kierował oddziałem mechanicznym Państwowych Technicznych Kursów Zawodowych. Aresztowany przez NKWD 4 stycznia 1945, zwolniony 10 lipca 1945, powrócił do pracy na PLw. W 1946 zmuszony do wyjazdu ze Lwowa przeniósł się do Gliwic, na Politechnikę Śląską. Od 1949 był ciężko chory.