Jan Farurej
- Дата народження:
- Дата смерті:
- Категорії:
- Військова людина, Дворянин, Чиновник
- Громадянство:
- поляк
- Кладовище:
- Встановіть кладовищі
Jan Farurej z Garbowa – rycerz, herbu Sulima, starosta spiski i stolnik krakowski. Brat Zawiszy Czarnego. Po śmierci Zawiszy w bitwie z Turkami pod Gołubcem, w 1428 r., objął po zmarłym bracie starostwo spiskie. Jan Farurej z Garbowa wymieniany jest przez Jana Długosza wśród największych rycerzy walczących w bitwie pod Grunwaldem. Uczestnik zjazdu w Budzie 24 maja 1412, podczas spotkania cesarza Zygmunta i Władysława króla polskiego. Dworzanin i stronnik cesarza Zygmunta, za swoje zasługi otrzymał od niego wielkie dobra na Węgrzech.
Ożeniony z Leonorą, córką Sieniawskiego podkomorzego sanockiego. W roku 1436 jako stolnik krakowski podpisał pokój brzeski.
Джерело: wikipedia.org
немає місць
| Iм'я зв'язок | Тип відносин | Опис | ||
|---|---|---|---|---|
| 1 |  | Zawisza Czarny | Брат |
15.07.1410 | Wielka wojna: pod Grunwaldem krzyżacy ponieśli klęskę w bitwie z armią polsko-litewską pod wodzą króla Władysława II Jagiełły
Bitwa pod Grunwaldem (w literaturze niemieckiej pierwsza bitwa pod Tannenbergiem) – jedna z największych bitew w historii średniowiecznej Europy (pod względem liczby uczestników), stoczona na polach pod Grunwaldem 15 lipca 1410 w czasie trwania wielkiej wojny między siłami zakonu krzyżackiego wspomaganego przez rycerstwo zachodnioeuropejskie (głównie z Czech, z wielu państewek na Śląsku, z Pomorza Zachodniego i z pozostałych państewek Rzeszy), pod dowództwem wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena, a połączonymi siłami polskimi i litewskimi (złożonymi głównie z Polaków, Litwinów i Rusinów) wspieranymi lennikami obu tych krajów (Hospodarstwo Mołdawskie, Księstwo Mazowieckie, Księstwo Płockie, Księstwo Bełskie, Podole i litewskie lenna na Rusi) oraz najemnikami z Czech, Moraw i z państewek ze Śląska oraz uciekinierami ze Złotej Ordy i chorągwiami prywatnymi (między innymi chorągiew z Nowogrodu Wielkiego księcia Lingwena Semena), pod dowództwem króla Polski Władysława II Jagiełły. Bitwa ta zakończyła się zwycięstwem wojsk polsko-litewskich i pogromem sił krzyżackich, nie została jednak wykorzystana dla całkowitego zniszczenia zakonu.