Marian Drobik

Marian Edward Drobik ps. Dzięcioł, Witold, Wujek, Siwek (ur. 4 października 1898 w Komarówce, zm. prawdopodobnie w 1944) – pułkownik Wojska Polskiego, szef wywiadu i kontrwywiadu AK w latach 1942-1943.

Karierę wojskową zaczynał jeszcze w latach 1915-1917 jako członek Polskiej Organizacji Wojskowej a następnie od 1918 r., żołnierz WP. Był uczniem Szkoły Podchorążych Piechoty w Warszawie. Uczestniczył w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 r., w której został trzykrotnie ranny. W latach 1918-1924 był dowódcą kompanii, a następnie baonu w 22 Pułku Piechoty z Siedlec. W okresie od 1926 r. do 1928 r. w Wyższej Szkole Wojennej. Od 1928 r. oficer sztabu w 27 Dywizji Piechoty oraz referent Oddziału I Sztabu Głównego. W 1931 r. w Dowództwie Okręgu Korpusu VII w Poznaniu. W 1933 r. pełnił obowiązki dowódcy kompanii w 23 Pułku Piechoty. Od 1935 był majorem. W 1936 r. został szefem sztabu 3 Dywizji Piechoty Legionów. Jeszcze przed wybuchem wojny został odznaczony Virtuti Militari.

W czasie kampanii wrześniowej był szefem Oddziału III sztabu Grupy Operacyjnej "Śląsk". Po klęsce wrześniowej uczestniczył w tworzeniu pierwszych organizacji konspiracyjnych na terenie Lublina. W okresie od października 1939 do maja 1940 piastował stanowisko szefa sztabu Komendy Okręgu Lublin SZP-ZWZ. Na przełomie 1941-1942 piastował funkcję zastępcy Wacława Berki – szefa Oddziału II (Wywiad i Kontrwywiad) KG ZWZ. Na wiosnę 1942 r., przejął funkcję szefa Oddziału II i pełnił ją do początku grudnia 1943 r. W tym okresie uczestniczył między innymi w zdobyciu dokumentacji rakiet V2 oraz opracował system informacyjny umożliwiający przekazywanie aliantom zachodnim informacji o zdarzeniach na froncie wschodnim. Był autorem tzw. „Testamentu Dzięcioła” czy też „Testamentu-Memoriału Drobika”, w którym zawarł swoje obawy co do niebezpieczeństwa, iż po wojnie może dojść do okupacji sowieckiej na terenie Polski i aktualna polityka Polskiego Państwa Podziemnego w stosunku do ZSRR powinna opierać się na szeregu daleko idących ustępstw w stosunku do Sowietów, a nawet ewentualnego oddania im Kresów w zamian za niepodległość. W czasie spotkania ze sztabem KG AK, gdzie pułk. Drobik miał wygłosić swój memoriał, doszło do dziwnego incydentu – pułkownik Drobik otruł się ampułką z cyjankiem potasu, jednak jego towarzyszom udało się wyratować niedoszłego samobójcę.

Płk Marian Drobik został aresztowany przez Gestapo w willi swojej siostry przy ulicy Ptasiej w Podkowie Leśnej w nocy z 9 na 10 grudnia 1943 r. Okoliczności aresztowania pozostają do dzisiaj niejasne. Po aresztowaniu prawdopodobnie został przewieziony do Berlina albo zamordowany w obozie koncentracyjnym. Istnieje teza, iż został zamordowany w ramach represji po powstaniu warszawskim razem z gen. Stefanem Grotem -Roweckim. Według jednej z hipotez Drobik został wydany Niemcom przez swojego zastępcę i odwróconego agenta gestapo kapitana Karola Trojanowskiego. Do udziału w rozpracowaniu płka Drobika przyznał się niemiecki agent Ludwik Kalkstein.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Złoty Orderu Virtuti Militari
• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Niepodległości
• Krzyż Walecznych – trzykrotnie