ua

Jan Świderski

Добавить новую картинку!
Дата народження:
14.01.1916
Дата смерті:
18.10.1988
Категорії:
Aктор, Педагог, учитель, Професор, Режисер
Громадянство:
 поляк
Кладовище:
Warszawa, Powązki Military Cemetery

Jan Świderski (ur. 14 stycznia 1916 w Chmielińcu, zm. 18 października 1988 w Warszawie) – polski aktor teatralny, filmowy i telewizyjny, reżyser teatralny, pedagog.

Studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1938 ukończył Wydział Sztuki Aktorskiej Państwowego Instytutu Sztuki Teatralnej w Warszawie, a w 1948 Wydział Reżyserski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi. W czasie II wojny światowej prowadził z Lidią Zamkow konspiracyjny teatrzyk w Krakowie. W pierwszych latach po wojnie występował na deskach teatrów w Białymstoku (1944), Lublinie (1944–1945), Łodzi (1945–1949), a od sezonu 1949/1950 do śmierci – w teatrach warszawskich: Polskim (1949–1955), Domu Wojska Polskiego, Dramatycznym (1955–1966) i Ateneum (1966–1988). W latach 1961–1966 był dyrektorem i kierownikiem artystycznym Teatru Dramatycznego w Warszawie.

Zajmował się także reżyserią teatralną. Pedagog, wychowawca kilku pokoleń aktorskich, profesor nadzwyczajny (1949), zwyczajny (1964). Od 1948 był wykładowcą łódzkiej, a następnie warszawskiej szkoły teatralnej. W latach 1952–1963 był prorektorem Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie.

W 1950 był współzałożycielem, następnie wieloletnim członkiem Prezydium Zarządu Głównego i wiceprezesem Stowarzyszenia Polskich Artystów Teatru i Filmu (SPATiF).

Filmografia

  • Zakazane piosenki (1946) – Ryszard, ukochany Haliny
  • Miasto nieujarzmione (1950) – major radziecki
  • Pierwsze dni (1951) – szef bandy
  • Kariera (1954) – Stanisław Karwowski
  • Ósmy dzień tygodnia (1958) – dziennikarz
  • Dom bez okien (1962) – iluzjonista Kleberg
  • Troje i las (1962) – gajowy Stanisław Romczak
  • Daleka jest droga (1963) – dowódca pułku
  • Popioły (1965) – generał Sokolnicki
  • Kochankowie z Marony (1966) – Horn, kierownik szkoły
  • Jak rozpętałem drugą wojnę światową (1969) – Letoux, kapitan Legii Cudzoziemskiej (cz. 2. Za bronią)
  • Spirala (1978) – Henryk
  • Pełnia (1979) – pastuch Teodor
  • Pożegnanie cesarzy (1988) – Tomasz

Odznaczenia i nagrody

  • Krzyż Komandorski z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1976)
  • Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1959)
  • Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1955)[1]
  • Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)
  • Złoty Krzyż Zasługi (1953)
  • Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)[2]
  • Medal 30-lecia Polski Ludowej (1974)
  • Medal 40-lecia Polski Ludowej (1984)
  • Brązowy Medal „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1966)
  • Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1967)
  • Odznaka Zasłużony Działacz Kultury (1972)
  • „Zasłużony dla Kultury Narodowej” (1986)
  • Złota Odznaka „Zasłużony Białostocczyźnie” (1980)
  • Nagroda Państwowa III stopnia za wybitne osiągnięcia aktorskie (1953)
  • Nagroda Państwowa I stopnia za całokształt osiągnięć w teatrze, filmie i telewizji – dwukrotnie (1961 i 1964)
  • Nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za rolę Pacały w spektaklu telewizyjnym Ucieczka z Betlejemu Edmunda Niziurskiego i Burmistrza w słuchowisku radiowym Towarzysz N Jerzego Krzysztonia (1965)
  • "Złoty Ekran" – dwukrotnie (1965 i 1966)
  • Nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za kreację aktorską w spektaklu Teatru Telewizji Mazepa (1968)
  • Nagroda Miasta Stołecznego Warszawy za wybitne osiągnięcia w dziedzinie upowszechniania kultury (1971)
  • Nagroda Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za wybitne kreacje aktorskie w Teatrze Telewizji oraz Teatrze Polskiego Radia (1972)
  • Nagroda Ministra Kultury i Sztuki I stopnia w dziedzinie teatru za całokształt twórczości aktorskiej i reżyserskiej (1973)
  • Nagroda na I Festiwalu Słuchowisk Radiowych za kreację aktorską w słuchowisku Radio na podstawie opowiadania Ireneusza Iredyńskiego (1974)
  • Nagroda Państwowa I stopnia za wybitne kreacje aktorskie i działalność reżyserską w latach 1974–1975 (1976)
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. PRiTV I stopnia za osiągnięcia artystyczne w programach Polskiego Radia i Telewizji Polskiej (1978)
  • Nagroda na II Festiwalu Filmów i Widowisk Telewizyjnych w Olsztynie za rolę Ojca w spektaklu Teatru Telewizji Niespodzianka na podstawie sztuki Karola Huberta Rostworowskiego (1978)
  • Nagroda na XXIV Festiwalu Polskich Sztuk Współczesnych we Wrocławiu za rolę Profesora Sonnenbrucha w spektaklu Niemcy Leona Kruczkowskiego w Teatrze na Woli w Warszawie (1984)
  • Nagroda Przewodniczącego Komitetu ds. PRiTV za wybitną kreację aktorską, rolę Kapitana Nuta w Żeglarzu Jerzego Szaniawskiego w Teatrze Telewizji (1987)

 

Джерело: wikipedia.org

немає місць

    loading...

        08.01.1947 | Premiera pierwszego polskiego powojennego filmu fabularnego "Zakazane piosenki" w reżyserii Leonarda Buczkowskiego

        Zakazane piosenki – polski muzyczny film fabularny z 1946 roku, w reżyserii Leonarda Buczkowskiego według scenariusza Ludwika Starskiego. Film upamiętnia antyniemiecką i partyzancką twórczość muzyczną czasów II wojny światowej, jednocześnie przedstawiając w epizodach historię okupacji niemieckiej od kapitulacji wrześniowej, aż po wkroczenie Armii Czerwonej do Warszawy. Przedstawione w nim piosenki są w większości oparte na autentycznej twórczości wykonawców ulicznych i orkiestr podwórkowych.

        Розмістити спогади

        Ключові слова