Irena Sławińska

Irena Zofia Sławińska (ur. 30 sierpnia 1913 w Wilnie, zm. 18 stycznia 2004 w Warszawie) – polska teatrolog, historyk i teoretyk literatury.

Urodziła się w Wilnie, jej rodzicami byli Helena z Kurnatowskich i Seweryn Sławiński, inżynier dróg i mostów. Ukończyła Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej (matura 1930), a następnie studiowała polonistykę i romanistykę na Uniwersytecie Stefana Batorego w Wilnie (magisterium w 1935 u prof. Manfreda Kridla). W latach 1937-1938 pracowała jako nauczycielka w szkołach średnich w Wilnie, w roku 1938 jako stypendystka Funduszu Kultury Narodowej wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała studia na Sorbonie. W czasie II wojny światowej, za pierwszej okupacji radzieckiej, kontynuowała pracę nauczycielską w szkołach kowieńskich i wileńskich; po wkroczeniu Niemców pracowała fizycznie, m.in. jako robotnica rolna w majątku Glinciszki. Brała także udział w tajnym nauczaniu w Wilnie i okolicach.

Po wojnie związana z nauczaniem i badaniami akademickimi, w latach 1945-1949 starszy asystent w Katedrze Historii Literatury Polskiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, od 1949 pracownik Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. Na KUL była kolejno adiunktem (od 1950) i od 1956 profesorem (tytuł profesora zwyczajnego otrzymała w 1969). W latach 1976-1978 prowadziła dodatkowo wykłady zlecone na Uniwersytecie Gdańskim. W 1978 podpisała deklarację założycielską Towarzystwa Kursów Naukowych.

Miała także kontakty z uczelniami zagranicznymi; jeszcze w latach przedwojennych (1938-1939) uzupełniała studia na Sorbonie w Paryżu, ponadto 1958-1959 na Yale University. W wielu uczelniach była visiting professor, m.in. na Katolickim Uniwersytecie w Louvain, Uniwersytecie we Fryburgu oraz na kilku uniwersytetach amerykańskich i kanadyjskich.

Autorka ponad 300 prac dotyczących teorii interpretacji teatru i dramatu, szczególnie twórczości Norwida. Była odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski oraz Nagrodą im. Księdza Idziego Radziszewskiego Towarzystwa Naukowego KUL za rok (1986), za całokształt dorobku naukowego w duchu humanizmu chrześcijańskiego.