Emil Bobrowski

Emil Zygmunt Wiktor Bobrowski (ur. 18 kwietnia 1876 w Niepołomicach, zm. 12 kwietnia 1938 w Krakowie) – lekarz, działacz socjalistyczny. W latach 1885–1919 w Polskiej Partii Socjaldemokratycznej (PPSD) (w latach 1904–1913 sekretarz Komitetu Wykonawczego partii), później w okresie 1919–1930 w Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS), od 1930 w Bezpartyjnym Bloku Współpracy z Rządem (BBWR).

Urodził się w rodzinie Leopolda i Anny z Gessnerów. Jego pradziadek – Szymon służył w wojsku napoleońskim. Ukończył szkoły w Krakowie i Wiedniu. Dyplom doktora medycyny uzyskał na Uniwersytecie Jagiellońskim w 1901. Po wstąpieniu do PPSD był m.in. prezesem Towarzystwa Domu Robotniczego w Podgórzu (od 1907), radnym miejskim Podgórza (od 1908), lekarzem naczelnym Kasy Chorych w Podgórzu (od 1907), prezesem Związku Strzeleckiego w Podgórzu (od 1913) i wiceprezesem Towarzystwa Uniwersytetu Ludowego im. Adama Mickiewicza.

W 1913 został posłem do parlamentu austriackiego, był także przedstawicielem PPSD w Komisji Tymczasowej Skonfederowanych Stronnictw Niepodległościowych.

Od 7 sierpnia 1914 do 1 września 1917 w Legionach Polskich służył jako oficer-lekarz. Początkowo był komisarzem Legionów w Jędrzejowie i Słomnikach, później lekarzem batalionowym, lekarzem pułkowym 4 Pułku Piechoty Legionów, szefem sanitarnym Komendy Grupy w Kozienicach i Dęblinie, a później w Komendzie Legionów w Warszawie). Od 1916 – radny Krakowa. Był pracownikiem Komisji Kas Chorych Tymczasowej Rady Stanu[1]. W latach 1917–1918 był członkiem Naczelnym Komitecie Narodowym i Polskiej Komisji Likwidacyjnej.

Bobrowski był posłem na Sejm w od 1919 do 1929. W 1923, podczas wypadków krakowskich, mediował ze strajkującymi robotnikami. Na wniosek posłów prawicy, został pozbawiony immunitetu poselskiego i stanął przed sądem. Został uniewinniony.

Po wstąpieniu do PPS, zasiadał w Centralnym Komitecie Wykonawczym partii (lata 1924–1925), a w 1928 był wiceprzewodniczącym Rady Naczelnej ugrupowania.

W latach 1930–1938 senator III i IV kadencji z listy BBWR.

W 1935 był członkiem krakowskiej loży wolnomularskiej Przesąd Zwyciężony.

Odznaczenia

Został odznaczony m.in.:

• Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (1922),
• Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski,
• Krzyżem Niepodległości (1931),
• dwukrotnie Krzyżem Walecznym,
• odznaką za wierną służbę i innymi medalami i odznaczeniami legionowymi.