Gustaw Dobrucki

Gustaw Karol Dobrucki (ur. 4 kwietnia 1873 we wsi Mizuń w powiecie dolińskim, zm. 12 czerwca 1943 w Warszawie) – polski chirurg, ginekolog, polityk, minister wyznań religijnych i oświecenia publicznego, senator I kadencji w II RP.

Był synem inspektora leśnictwa Wiktora Dobruckiego i Matyldy Lettner. Naukę gimnazjalną odbył w Stanisławowie. W 1896 ukończył wydział lekarski na Uniwersytecie Jagiellońskim. Po zakończeniu studiów powrócił do Stanisławowa i zając się praktyką lekarską. W Stanisławowie był także prezesem Związku Strzeleckiego.

W okresie I wojny światowej służył w wojsku jako lekarz w Karpatach, Tyrolu i we Włoszech. Był także lekarzem Polskiej Organizacji Wojskowej i kierownikiem starostwa w Stanisławowie. W czasie wojny polsko-ukraińskiej w Galicji Wschodniej więziony przez Ukraińców.

Po wojnie ponownie osiadł w Stanisławowie gdzie w latach 1920-1922 był dyrektorem szpitala powszechnego. W latach 1922–1927 był senatorem. Wybrany został z listy PSL „Wyzwolenie”, jednak w trakcie kadencji znalazł się wśród założycieli Klubu Pracy. Od 9 stycznia 1927 do 27 czerwca 1928 był ministrem wyznań religijnych i oświecenia publicznego w rządzie Józefa Piłsudskiego. Jako minister wprowadził m.in. obowiązek nauczania języka białoruskiego w gimnazjach na terenach zamieszkanych w większości przez Białorusinów.

Od 1928 mieszkał w Warszawie, gdzie prowadził prywatną praktykę lekarską.

Gustaw Dobrucki zmarł 12 czerwca 1943 i został pochowany na warszawskich Powązkach.

Jego małżonką była Janina Berezowska, z którą miał córkę i syna.

Odznaczenia

• Krzyż Niepodległości (1931)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych (1922)