Stefan Jacek Dembiński

Stefan Jacek Dembiński-Dembina (ur. 30 września 1887 w Nowym Siole, w pow. cieszanowskim, woj. lwowskie, zm. 27 marca 1972 w Londynie) – polski dowódca wojskowy, rotmistrz kawalerii Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego II RP.

Absolwent Akademii Wojskowej w Wiener Neustadt i Wyższej Szkoły Jazdy w Wiedniu. Oficer zawodowy austriackiej armii od 1908. Walczył na frontach I wojny światowej jako dowódca szwadronu 1 Pułku Ułanów w stopniu rotmistrza.

W Wojsku Polskim od listopada 1918, dowódca batalionu w obronie Lwowa, potem do lutego 1919 dowódca samodzielnego dywizjonu 8 Pułku Ułanów w Grupie „Wołyń”. Luty 1919 – lipiec 1920 instruktor w Oficerskiej Szkole Jazdy w Przemyślu. Lipiec 1920 – październik 1921 dowódca 9 Pułku Ułanów. 1 maja 1920 mianowany majorem[1].

Od listopada 1921 do marca 1928 pełniący obowiązki dowódcy i dowódca 18 Pułku Ułanów Pomorskich. 3 maja 1922 zweryfikowany został w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów jazdy. 1 stycznia 1928 awansowany został na pułkownika ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 i 3 lokatą w korpusie oficerów kawalerii. Marzec 1928 – marzec 1930 dowódca 8 Pułku Ułanów (od grudnia 1929 pełniący obowiązki dowódcy 5 Samodzielnej Brygady Kawalerii. Kwiecień 1930 – grudzień 1932 dowódca XII Brygady Kawalerii. W międzyczasie, od 6 grudnia 1930 do 31 lipca 1931, był słuchaczem V Kursu Centrum Wyższych Studiów Wojskowych w Warszawie. Z końcem 1932 przeniesiony został na stanowisko kierownika Wojskowego Zakładu Remontu Koni. Od grudnia 1934 do września 1939 dowódca Taborów i szef Remontów. 19 marca 1938 mianowany generałem brygady. We wrześniu 1939 dowódca Grupy Operacyjnej „Stryj”, z zadaniem obrony przyczółka na Dniestrze. Po napaści sowieckiej na czele swych oddziałów przeszedł na Węgry.

Po kampanii wrześniowej do kwietnia 1940 przedstawiciel Naczelnego Wodza na Węgrzech. Zorganizował tam system opieki nad żołnierzami i ich przerzut do Francji. Wykorzystywał tam znane nazwisko gen. Henryka Dembińskiego, bohatera Węgier. W kwietniu 1940 na skutek nacisków Niemców wyjechał do Francji. Maj-czerwiec 1940 szef Wydziału Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych w Paryżu. Po klęsce Francji wyjechał do Szkocji. Czerwiec 1940 – listopad 1941 komendant Stacji Zbornej dla Oficerów Rothay na wyspie Bute, Szkocja. Od 6 listopada 1941 do demobilizacji szef Gabinetu Wojskowego Prezydenta Rzeczypospolitej w Londynie. Po demobilizacji pozostał na tym stanowisku. Osiadł w Londynie, gdzie mieszkał już do końca życia. 11 listopada 1964 Prezydent RP na Uchodźstwie, August Zaleski awansował go na generała dywizji. W latach 1964 – 1966 był prezesem Zrzeszenia Kół Pułków Kawalerii w Wielkiej Brytanii. Do 15 września 1969 był ministrem obrony narodowej w rządzie Aleksandra Zawiszy. Został pochowany na Cmentarzu South Ealing w Londynie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Wielka Wstęga Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1966)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 2, 3 i 4 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi