Leszek Prorok

Leszek Prorok, ps. „Modrzew” (ur. 28 kwietnia 1919 w Warszawie, zm. 9 grudnia 1984 tamże) – polski pisarz, eseista, dramaturg.

Absolwent warszawskiego gimnazjum im. Wojciecha Górskiego oraz Wydziału Prawno-Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego. Debiutował utworem Dzień nad Motławą w roku 1939. Podczas okupacji niemieckiej działacz Związku Jaszczurczego i tajnego ONR (w Organizacji Wewnętrznej był członkiem na poziomie „C”). Szef sztabu Armii Podziemnej (organizacja wojskowa kierowana przez Stanisława Kasznicę i Lecha Neymana) oraz kierownik Okręgu Poznańskiego AP i Obszaru Zachód NSZ. Studiował na tajnym Uniwersytecie Warszawskim, współpracował z pismem Szaniec. Należał do Armii Krajowej, walczył w powstaniu warszawskim jako starszy strzelec z cenzusem w Pułku NSZ im. Władysława Sikorskiego, a następnie w 1. kompanii Batalionu „Ruczaj” w ramach VII Zgrupowania 2 Rejonu Obwodu I Śródmieście AK. Po zakończeniu wojny przebywał w Poznaniu gdzie został dwukrotnie aresztowany przez UB – w 1945 i 1949; współpracował ze szczecińskim tygodnikiem kulturalno-społecznym „Ziemia i Morze”, był dyrektorem Teatru Lalki i Aktora „Marcinek”, uczył na UAM. Od 1964 mieszkał w Warszawie.

W roku 1974 otrzymał nagrodę marynistyczną im. M. Zaruskiego.

Odznaczony Krzyżem Narodowego Czynu Zbrojnego.

Publikacje

• 1944 – Dziedzictwo Piastów
• 1961 – Wyspiarze
• 1964 – Grzechy dobrych ludzi (zbiór opowiadań)
• 1966 – Okno dziwów
• 1967 – Tamta jesień (nagrodzony za nią w międzynarodowym konkursie literackim w Tokio)
• 1967 – Lądy nieuniknione
• 1969 – Wielkie wody
• 1969 – Powrót taty (sztuka teatralna)
• 1969 – Poeci i morze (antologia)
• 1970 – Czas stworzenia
• 1970 – Letni sztorm i inne opowiadania
• 1971 – Felix culpa
• 1972 – Wielki zgiełk (powieść satyryczna)
• 1973 – Kepi wojska francuskiego (wspomnienia wojenne z okresu powstania 1944)
• 1975 – Zapiski psubrata
• 1976 – Jak liść
• 1977 – Tsunami
• 1988 – Smutne pół rycerzy żywych. Wspomnienia