Sergiusz Zahorski

Sergiusz Zahorski (4 września 1886 w Żytomierzu, zm. 4 czerwca 1962 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, współtwórca polskiego jeździectwa sportowego, uczestnik Igrzysk Olimpijskich 1912 w reprezentacji Rosji. Odznaczony Orderem Virtuti Militari, wolnomularz, członek loży wolnomularskiej Machnicki w Warszawie.

Był synem Antoniego, pułkownika Armii Rosyjskiej, i Heleny z Hulanickich. Od 5 września 1906 w Armii Rosyjskiej. Absolwent Korpusu Kadetów Marynarki i Nikołajewskiej Szkoły Kawalerii w Sankt Petersburgu. W latach 1915 – 1917 oficer rosyjskiej kawalerii. 19 września 1917 przeszedł do I Korpusu Polskiego do 1 Pułku Ułanów.

Od 14 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Był kolejno: zastępcą dowódcy 1 Pułku Ułanów, dowódcą szwadronu zapasowego i ponownie zastępcą dowódcy 1 Pułku Ułanów. Natomiast od 2 września 1919 dowodził samodzielną brygadą kawalerii, pełnił funkcję zastępcy dowódcy 1 Pułku Ułanów, a następnie jego dowódcy. Podczas kampanii kijowskiej od 10 kwietnia 1920 dowodził 14 Pułkiem Ułanów, po czym w listopadzie powrócił na stanowisko zastępcy dowódcy 1 Pułku Ułanów. Po zakończeniu wojny polsko-bolszewickiej został skierowany do Włoch na kurs oficerów instruktorów jazdy. Od 16 kwietnia 1922 do stycznia 1923 był zastępcą dowódcy 16 Pułku Ułanów Wielkopolskich. W latach 1923-1924 ukończył Kurs Doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie, po czym 19 listopada 1924 roku objął dowództwo 11 Pułku Ułanów Legionowych, a w październiku 1925 – I Brygadą Kawalerii w Warszawie.

26 lipca 1926 został szefem Gabinetu Wojskowego Prezydenta RP. W październiku 1928 ponownie przeszedł do "linii", obejmując dowództwo XII Brygady Kawalerii w Ostrołęce, a w 1929 Brygadą Kawalerii „Poznań”. W latach 1936–1938 był inspektorem Krakusów w Departamencie Kawalerii Ministerstwa Spraw Wojskowych i przeszedł w stan spoczynku.

Powołany w 1939 do służby czynnej, pozostał bez przydziału. Po kampanii wrześniowej, przez Rumunię, przedostał się do Francji, gdzie był w dyspozycji Naczelnego Wodza. Ewakuowany do Wielkiej Brytanii, do stycznia 1942 pozostawał w stanie nieczynnym, internowany z rozkazu gen. Władysława Sikorskiego w obozie oficerskim w Rothesay na szkockiej wyspie Bute. Od stycznia 1942 przeniesiony w stan spoczynku.

Po wojnie osiedlił się w Londynie, był członkiem Koła Generałów i Pułkowników Byłych Wyższych Dowódców. Zmarł w Londynie 4 czerwca 1962. Został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie.

Awanse

• Porucznik – 1915
• Sztabsrotmistrz – 1916
• Rotmistrz – 1917
• Pułkownik – 1919
• Generał brygady – 1 stycznia 1931

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)
• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie (po raz 1, 2 i 3 w 1921)
• Złoty Krzyż Zasługi
• Medal Niepodległości
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918-1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Odznaka za Rany i Kontuzje
• Komandor Orderu Korony Włoch (Włochy)
• Kawaler Legii Honorowej (Francja)
• Medal międzysojuszniczy „Médaille Interalliée”
• Medal V Olimpiady (Szwecja)