Józef Kamiński

Józef Kamiński (ur. 3 marca 1919 w Brzeżanach, zm. 17 września 2015) – generał broni Wojska Polskiego, dowódca 2 Korpusu Zmechanizowanego (1954-1957), dowódca Pomorskiego Okręgu Wojskowego (1964-1971), dowódca Śląskiego Okręgu Wojskowego (1971-1975), zastępca szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Państw Stron Układu Warszawskiego (1975–1978), członek Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR (1971-1975), komendant Akademii Sztabu Generalnego WP (1978–1985), prezes Zarządu Głównego ZBoWiD (1983–1990), prezes Zarządu Głównego ZKRPiBWP (1990–1999).

Urodzony w rodzinie robotniczej Antoniego i Tekli ze Szpakowskich, w 1937 ukończył gimnazjum klasyczne w Brzeżanach i rozpoczął studia medyczne w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie, które przerwał wybuch wojny w 1939. Od października 1940 służył w Armii Czerwonej, skierowany do jednostki stacjonującej na Dalekim Wschodzie, w 1941 skończył Szkołę Oficerów Rezerwy przy 32 Dywizji Piechoty w Razdolnoje na Dalekim Wschodzie. Po wybuchu wojny niemiecko-sowieckiej przerzucony we wrześniu 1941 na front pod Moskwę, walczył w obronie Moskwy pod Borodino. Od 15 maja 1943 w 1 Dywizji Piechoty. Dowódca plutonu w samodzielnym batalionie szkolnym 1 Dywizji Piechoty w Riazaniu, zajmował się szkoleniem żołnierzy. Wykładowca, instruktor i dowódca kompanii podchorążych w Centralnej Szkole Podchorążych, od 27 sierpnia 1943 w stopniu podporucznika. Po skierowaniu dywizji na front i rozwiązaniu batalionu szkolnego skierowany na szkolenie w Polskiej Szkole Oficerskiej w Riazaniu, którą skończył w lutym 1944 jako porucznik. Został dowódcą kompanii fizylierów i przeszedł szlak bojowy przez Smoleńsk, Kiwerce, Lublin, Puławy i Grochów. Od października 1944 wykładowca i potem kierownik wyszkolenia bojowego we Frontowej Szkole Oficerskiej 1 Armii WP (początkowo w Mińsku Mazowieckim, później w Złotowie i Gryficach). Szef sztabu batalionu i dowódca II batalionu szkolnego podchorążych w stopniu kapitana. II wojnę światową zakończył w stopniu majora. Wyznaczony na kierownika działu naukowego i szefa wyszkolenia w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 2 w Gryficach.

Następnie walczył z UPA jako zastępca dowódcy, a następnie dowódca 34 Pułku Piechoty. Od 3 marca do 30 listopada 1947 na kursie dowódców pułku w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, który ukończył z wyróżnieniem i nagrodą otrzymaną od ministra obrony narodowej marsz. Michała Żymierskiego. 22 lipca 1948 mianowany pułkownikiem, a w grudniu 1948 dowódcą 15 Dywizji Piechoty w Olsztynie. W 1951 w drodze wyróżnienia objął dowództwo 1 Warszawskiej Dywizji Piechoty w Legionowie. W 1954 z pierwszą lokatą ukończył Wyższy Kurs Akademicki Broni Pancernej w Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie. W latach 1952-1953 był dowódcą 20 Dywizji Pancernej w Szczecinku, a w latach 1954-1957 dowódcą 2 Korpusu Zmechanizowanego we Wrocławiu. Jednostki tego korpusu tłumiły robotnicze protesty w Poznaniu w czerwcu 1956 r. Sam generał był w tym czasie w sanatorium w Ciechocinku, ale w Polskę poszło, że to on „odrąbywał rękę”, bo to jego oddział pacyfikował miasto. Następnie był zastępcą dowódcy Pomorskiego Okręgu Wojskowego do spraw liniowych. W latach 1957-1959 studiował w Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. K. Woroszyłowa w Moskwie, które ukończył z wyróżnieniem i złotym medalem.

20 lipca 1954 awansowany na generała brygady, 10 października 1964 generała dywizji, a 11 października 1974 generała broni.

W latach 1964–1971 był dowódcą Pomorskiego Okręgu Wojskowego, a następnie do 1975 Śląskiego Okręgu Wojskowego. W ramach współdziałania z armiami państw Układu Warszawskiego organizował m.in. ćwiczenie "Sojuz-68". W latach 1975–1978 był zastępcą szefa Sztabu Zjednoczonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego w Moskwie, a następnie komendantem Akademii Sztabu Generalnego WP w Rembertowie (1978–1985). Równolegle w latach 1981–1985 piastował funkcję prezesa Wojskowego Klubu Sportowego Legia. W latach 1983–1990 był prezesem Zarządu Głównego ZBoWiD, a w latach 1990–1999 prezesem Zarządu Głównego Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych. W latach 1988-1990 członek Rady Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa.

Na VI Zjeździe PZPR (grudzień 1971) wybrany w skład Centralnej Komisji Rewizyjnej PZPR, w której składzie pozostawał do grudnia 1975 roku. Był delegatem na kolejne Zjazdy PZPR od V (1968) do X (1986).

W 1983 wybrany w skład Prezydium Krajowej Rady Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.

W związku z zakończeniem zawodowej służby wojskowej pożegnany 7 listopada 1989 przez ministra obrony narodowej gen. armii Floriana Siwickiego, a następnie przeniesiony w stan spoczynku.

W 1995 został oskarżony (m.in. wraz z gen. Wojciechem Jaruzelskim i gen. Tadeuszem Tuczapskim) o nakazanie użycia siły wobec protestujących robotników w Grudniu 1970. Generał Kamiński jako dowódca POW w tym okresie co prawda nie wydawał rozkazów, ale jego rola była istotna. W Szczecinie podlegająca mu 12 Dywizja Piechoty tłumiła protesty stoczniowców, a w Trójmieście czyniły to 7 Dywizja Piechoty (sic!?), 8 Dywizja Desantowa (sic!?) i jeden pułk piechoty 16 Dywizji z Elbląga.

Jego zainteresowania to historia powszechna, historia Polski, historia wojen i polskiego czynu zbrojnego w II wojnie światowej. Niejednokrotnie wypowiadał się w sprawie przemilczania zbrodni ludobójstwa dokonanej na Polakach przez nacjonalistów ukraińskich i ludność ukraińską.

Zmarł 17 września 2015 roku. Pochowany został 26 września na Cmentarzu w Rembertowie.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski
• Order Sztandaru Pracy I klasy (dwukrotnie, 1968 i 1973)
• Order Sztandaru Pracy II klasy
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy
• Medal 10-lecia Polski Ludowej
• Medal 30-lecia Polski Ludowej
• Medal 40-lecia Polski Ludowej
• Medal za Warszawę 1939-1945
• Medal za Odrę, Nysę, Bałtyk
• Medal Zwycięstwa i Wolności 1945
• Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny"
• Medal Za udział w walkach o Berlin (1970)
• Złoty Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Srebrny Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Brązowy Medal "Za Zasługi dla Obronności Kraju"
• Brązowa Odznaka „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego”
• Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego
• Odznaka Grunwaldzka
• Złoty Medal "Za zasługi dla Ligi Obrony Kraju"
• Odznaka „Zasłużony dla Śląskiego Okręgu Wojskowego”
• Złoty Medal Opiekuna Miejsc Pamięci Narodowej
• Krzyż "Za Zasługi dla Związku Kombatantów RP i byłych Więźniów Politycznych"
• Odznaka "Za Zasługi dla ZBoWiD"
• Order Lenina (ZSRR)
• Order Przyjaźni Narodów (ZSRR) (1973)
• Medal za Obronę Moskwy (ZSRR)
• Medal za Zdobycie Berlina (ZSRR)
• Medal "Za umacnianie braterstwa broni" (ZSRR)
• Medal za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal 20-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Odznaka "25 lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej" (ZSRR)
• Medal 30-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal 40-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945 (ZSRR)
• Medal "50-lecia Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej" (Rosja)
• Medal 60-lecia Sił Zbrojnych ZSRR
• Medal "Za umacnianie Przyjaźni Sił Zbrojnych" II stopnia (CSSR)
• Medal "40 lat Wyzwolenia Czechosłowacji przez Armię Radziecką" (CSSR)
• Medal "30-lecia Bułgarskiej Armii Ludowej" (Bułgaria) (1974)
• Medal pamiątkowy "Sprawiedliwy Wśród Narodów Świata" (Izrael, Instytut Yad Vashem, 1988)
• Wpis do "Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich" (1980)