Jerzy Godziszewski

Jerzy Godziszewski (ur. 24 kwietnia 1935 w Wilnie, zm. 5 marca 2016 w Warszawie) – polski pianista i pedagog, profesor zwyczajny Akademii Muzycznej im. Feliksa Nowowiejskiego w Bydgoszczy.

Urodził się 2 kwietnia 1935 r. w Wilnie. Pochodził z rodziny o tradycjach muzycznych (matka była pianistką). Uczęszczał do Konserwatorium w Wilnie, gdzie uczył się gry na fortepianie. Podczas II wojny światowej, w 1944 r. opuścił wraz z rodzicami Wilno w ramach przymusowej repatriacji. Początkowo przebywał w Łodzi, a gdy jego ojciec znalazł pracę na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, osiadł w tym mieście. Kontynuował tutaj edukację muzyczną w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w klasie prof. Ireny Kurpisz-Stefanowej, dyrektorki szkoły. Już jako nastolatek budził zainteresowanie swoim talentem pianistycznym. We wrześniu 1950 r. wystąpił na koncercie z orkiestrą filharmonii w Krakowie. Jako absolwent szkoły muzycznej wziął udział w przedwstępnych eliminacjach do V Międzynarodowego Konkursu Chopinowskiego, które odbywały się w Katowicach.

W latach 1952-1955 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu pod kierunkiem prof. I. Kurpisz-Stefanowej, a potem u prof. Stanisława Szpinalskiego i prof. Marii Wiłkomirskiej w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Warszawie. Dyplom z odznaczeniem warszawskiej uczelni otrzymał w 1960 r. W tym samym roku został finalistą, zdobywcą II wyróżnienia i nagrody specjalnej, ufundowanej przez Witolda Małcużyńskiego, na VI Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie. W nagrodę za to osiągnięcie otrzymał stypendium Ministerstwa Kultury i Sztuki we Włoszech. Wzbogacony o nowe doświadczenia, zaczął koncertować - zarówno w Polsce, jak i we Francji i Włoszech.

Od 1967 do 1978 r. pracował w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej we Wrocławiu, prowadząc klasę fortepianu, kolejno jako asystent, wykładowca i starszy wykładowca. Od 1978 r. prowadził klasę fortepianu w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Bydgoszczy. Tutaj w 1988 r. otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a na stopień profesora zwyczajnego został mianowany w 1991 r.

Prowadził aktywną działalność koncertową w kraju i za granicą, występując na festiwalach pianistycznych. Uprawiał również kameralistykę, jako pianista-akompaniator występował z solistami-instrumentalistami i wokalistami. Dokonał licznych nagrań archiwalnych dla Polskiego Radia, nagrał także płyty dla Polskich Nagrań i Wifonu. Wydarzeniem, nie tylko w skali kraju, był wydany przez Polskie Radio jego album zawierający wszystkie solowe utwory fortepianowe Karola Szymanowskiego. Nagranie to zostało uznane przez miesięcznik „Studio” Płytą Roku 1998 oraz otrzymało nagrodę Fundacji im. K. Szymanowskiego i polskiego przemysłu fonograficznego „Fryderyki 1998”.

Uczestniczył w jury wielu konkursów międzynarodowych, m.in. pianistycznych im. K. Szymanowskiego w Łodzi (1983), im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy oraz konkursu dla młodych pianistów „Arthur Rubinstein in memoriam” w Bydgoszczy. Jest członkiem Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków, Towarzystwa im. Fryderyka Chopina w Warszawie, Towarzystwa im. K. Szymanowskiego w Zakopanem i Towarzystwa Muzycznego im. I.J. Paderewskiego w Bydgoszczy.

27 listopada 2007 Akademia Muzycznej w Bydgoszczy przyznała mu (pierwszy w swojej historii) tytuł doktora honoris causa.

Odznaczenia

• Złoty Krzyż Zasługi (1999),
• Nagrody Ministra Kultury i Sztuki,
• Nagrody rektora Akademii Muzycznej w Bydgoszczy.