Jerzy Jodłowski

Jerzy Jodłowski (ur. 18 czerwca 1909 w Warszawie, zm. 16 sierpnia 2000 tamże) – polski prawnik i polityk, sędzia Sądu Najwyższego, dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu Warszawskiego, parlamentarzysta (1946–1965).

Syn Augusta. Ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim w 1931. W czasie studiów był działaczem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej, następnie zaś ZNMS-Lewica. Po uzyskaniu aplikacji pracował w latach 1937–1944 jako adwokat. W 1938 współzakładał Demokratyczny Związek Adwokatów Polskich. W czasie II wojny światowej wykładał na tajnych kompletach uniwersyteckich, był również zatrudniony w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych. W 1944 uczestniczył w Powstaniu Warszawskim, następnie zaś był więźniem obozów koncentracyjnych Groß-Rosen i Mauthausen-Gusen.

Po wojnie pracował jako dyrektor departamentu w Ministerstwie Sprawiedliwości (1945–1949), a w latach 1949–1967 sędzia Sądu Najwyższego. Od 1947 do 1950 – zastępca profesora Uniwersytetu Łódzkiego, a od 1951 profesor postępowania cywilnego na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1961–1965 dziekan Wydziału Prawa i Administracji.

Od 1945 należał do Stronnictwa Demokratycznego. Był m.in. wiceprzewodniczącym CK SD (1956–1958), posłem do KRN i Sejmu (w latach 1947–1965, kolejno: na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I, II i III kadencji) – w latach 1952–1956 był przewodniczącym Komisji Spraw Ustawodawczych, w latach 1957–1965 przewodniczącym Komisji Wymiaru Sprawiedliwości, a w latach 1957–1961 wicemarszałkiem i przewodniczącym Klubu Poselskiego SD).

Od 1956 przewodniczył Komisji ds. Reformy Sprawa Cywilnego. Był współtwórcą kodeksu postępowania cywilnego z 1964. W latach 1986–1988 przewodniczący Komisji ds. Reformy Prawa Cywilnego.

W latach 1949–1959 – przewodniczący Zarządu Głównego Zrzeszenia Prawników Polskich. Od 1951 do 1960 był wiceprzewodniczącym Międzynarodowego Stowarzyszenia Prawników Demokratów. Działał społecznie, przez szereg lat był przewodniczącym Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Fińskiej oraz członkiem Rady Naczelnej ZBoWiD.

Znany również jako wybitny specjalista międzynarodowego postępowania cywilnego. Wykładał m.in. w Haskiej Akademii Prawa Międzynarodowego (Les conventions relatives à la prorogation et à la dérogation à la compétence internationale en matière civile) (1974).

Opublikował m.in. Postępowanie cywilne – część ogólna (1958, wspólnie z Władysławem Siedleckim); Postępowanie cywilne (1979, wspólnie ze Zbigniewem Resichem). Jego uczniami są m.in. profesor Tadeusz Ereciński oraz Jan Ciszewski – Dyrektor Departamentu Współpracy Międzynarodowej i Prawa Europejskiego Ministerstwa Sprawiedliwości.

Życie prywatne

Trzykrotnie żonaty, m.in. z Eugenią Krassowską, a po jej śmierci z prof. Teresą Misiuk.

Odznaczenia i wyróżnienia

Doktor honoris causa Uniwersytetu w Dijon (1965). Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), a także Krzyżem Komandorskim Orderu Białej Róży Finlandii.